ژیل دلوز به روایت ریدار دیو

امیر دژاکام
 نویسنده و کارگردان تئاتر
در این روزگار کرونایی که نمی‌شود آن‌چنان از خانه بیرون رفت و تا جای ممکن بهتر است همین کار را کرد کتاب‌ خواندن و فیلم دیدن یکی از بهترین کارهایی است که می‌شود در خانه کرد.
درگیر فلسفه هستم و بیشتر مطالعاتم را کتاب‌های حوزه فلسفه تشکیل می‌دهند و البته که نمی‌توانم از پیشنهاد مثنوی مولانا که هر بار خواندنش پنجره‌ای رو به جهان هستی باز می‌کند صرفنظر کنم.
به تازگی اما کتابی خواندم با عنوان «دلوز» نوشته ریدار دیو که فریبرز مجیدی آن را به بهترین شکل ممکن ترجمه و انتشارات علمی و فرهنگی آن را منتشر کرده است.
این کتاب همان‌طور که از عنوانش مشخص است درباره ژیل دلوز، فیلسوف مشهور فرانسوی است. بخش زیادی از کتاب به شرح و بررسی آرا و افکار دلوز درباره فلسفه هنر اختصاص دارد و به عنوان مثال شرح و بررسی دیدگاه‌های دلوز درباره فرانسیس بیکن، نقاش مشهور ایرلندی و فرانتس کافکا حجم قابل توجهی از این کتاب را به خود اختصاص داده است. نکته جالبی که درباره دلوز باید گفت این است که میشل فوکو معتقد بود قرن بیستم قرن دلوز است و با اینکه نظر فوکو چندان دور از واقعیت نبود، اما تا آغاز قرن بیست و یکم، در ایران کمتر کسی ژیل دلوز را به درستی می‌شناخت.
آنقدر مهجور بود که نه کتاب‌هایـــــش به فارســــــی ترجمه شده بود و نه حتی مقالاتی که بواسطه آن بتوان از این فیلسوف مهم و تأثیرگذار معاصر، شناخت درستی پیدا کرد. به هر صورت من این کتاب را به کسانی که به فلسفه علاقه مند هستند پیشنهاد می‌کنم و اگر خوششان آمد آثار دیگر خود دلوز را هم بخوانند که نگاه ویژه‌ای به جهان فلسفه دارد.