در محاصره مرگ

ارمغان بهداروند
شاعر و نویسنده
از دشواری‌های زیستن در روزگار بلا، داغ دیدن‌ها و غم چشیدن‌هاست. مرگ از شکل غیرمنتظره‌اش خارج می‌شود و به غیبت‌های ناگهانی آدم‌ها عادت می‌کنیم و قدم از قدم برنمی‌داریم مگر آن که مرگ خود را مرور کرده باشیم؛ چه بسیار آدم‌ها که در چنین احوالی به قضاوت خویش می‌نشینند و می‌کوشند که اغلاط زیستی خود را به جبران‌مافات‌ها و استغفارها و اصرارها اصلاح کنند و چه اندک‌اند آنها که از جنازه دیگران برای خود سنگر می‌سازند و از دیگران گردنی برای گناه دست و پا می‌کنند و طلبکارانه به مؤاخذه خلق می‌نشینند؛ دشواری زیستن در روزگار کرونا، موریانه‌وار تاب و توان ما را جویده است و آنچه که از ما به چشم می‌آید انبوه از نفس افتاده‌ای است که از خویش خسته‌اند و از دیگران آزرده. بی‌هیچ التیامی، مرگ‌های دور و نزدیک را تجربه می‌کنیم و قصه زندگی ما پر از گورهایی شده است که حتی نتوانستیم مردگانشان را مشایعت کنیم، حتی نتوانستیم چنان که دوست داریم تسلیت‌گوی بازماندگان باشیم؛ از درد متراکمیم و به خوش‌خیالی فکر می‌کنیم‌ که همه چیز تمام می‌شود و آنچه دیده‌ایم جز کابوسی نبوده است‌، اما حال و احوال ما بی‌شباهت به پیش‌لرزه‌هایی نیست که زنگ خطری بزرگ را به صدا درمی‌آورند. این ماییم که یا باید از این سخن پند بگیریم یا ملال! مردم‌ به غایت رنجور را باید مراقبت کنیم و از نمد جمعیتی که به چنگ و دندان بر زانوی خویش ایستاده‌اند برای خود و خودی‌ها کلاه نسازیم. کاش این روزها حُکم ماه‌های حرام می‌گرفت و می‌شد بر هر چه که رنگی از خشم و خشونت دارد افسار زد و آداب هم‌عزایی به جای آورد که هر دردی را همدردی التیام می‌بخشد. کرونا نه متولد «معاصی مردم» که آزمون کفر و شکری است که گاه به انقراض قومی و گاه به آمرزش قبیله‌ای ختم شده است؛ طوفان، قحط‌سالی، زلزله و بیماری اشکال دیگری از این آزمون هستند که انسان به ناتوانی تجربه کرده است و چه بسیار وقت‌ها که جان از مهلکه به در برده است؛ به رعایت یکدیگر بیشتر بکوشیم و باورهای یکدیگر را محترم‌ بشمریم و اجازه ندهیم که از یک طرف کشته کرونا شویم و از دیگر طرف کشته خودویرانگری‌ها و دیگرستیزی‌ها؛ از ما و روزگار ما خواهند نوشت و دیگرانی خواهند خواند و قضاوت خواهند کرد، همچنان که ما واقعیت دیگران‌ را و حقایق روزگار دیگر را خوانده‌ایم و قضاوت کرده‌ایم؛ دشوار است زیستن در قاطعیت این بلا و جز به رعایت انسان و انصاف نمی‌توان انتظار فرجی داشت، اگر چه از چهارطرف در محاصره مرگیم‌ اما خدا را به قولی از خودش قسم دهیم که گفته است: «ادعونی استجب لکم».