بیایید دست به دست هم کاری کنیم

روی سخن این مطلب مسئولان نیستند و مردم هستند

جواد دلیری  / روایت اخبار کرونا رنج‌آور و غمبار شده است؛ سرعت پیشروی کرونا در دل جامعه از مرز هشدار گذشته است. ساعت ۱۴:۱۵ هر روز خبرهایی غمبار از میزان ابتلا و مرگ و میر بیماری کرونا منتشر می‌شود. تیتر روزنامه‌ها نیز بازی با اعداد و کلمات است و روایت‌های دردآور از وضعیت بیمارستان‌ها و میزان شیوع. نیمی از مردم هم پروتکل هارا رعایت می‌کنند و نیمی دیگر بی‌هراس از کرونا روزگار می‌گذراند اما انگار «عادی‌سازی و عادی‌انگاریِ» دارد رخ می‌دهد و جز افسوس کاری از دست کسی برنمی‌آید.
اساتید ما روزنامه‌نگاران می‌گویند احساسات نباید بر یک روزنامه‌نگار تأثیر بگذارد. استاد شریفی که عمرش بلند باد، می‌گفت: زیر بار احساسی کردن خبر نروید و احساسات و تمایلات شما نباید بر کارتان تأثیر منفی بگذارد. اما امروز چه می‌شود کرد؛ ۲۷۲ هموطن بر اثر کرونا جان باختند. بین یک روزنامه‌نگار و یک فرد عادی چه تفاوتی است، مگر می‌شود خبر مرگ آن هم روزی بیش از ۲۰۰ نفر را شنید و مخابره کرد و عادی بود؟ داستان تکراری است و گفتن آن ملال‌آورتر! حتما می‌دانید فقط از اول مهرماه تاکنون ۳۶ هزار نفر مبتلا شده‌اند، ۳ هزار نفر درگذشته‌اند، ۵ هزار نفر امروز روی تخت بیمارستان هستند. ما روزنامه‌نگاران هر روز راویان غم و درد و رنج از بیمارستان و درمانگاه‌ها و کسب و کار و خانه و کاشانه‌ مردم هستیم؛ ما هم از مخابره این آمارهای روزانه، غمزده می‌شویم و دل‌نگران. این آمارهای هر روزه تکه‌‌ای از جان جامعه را جدا می‌کند؛ هر روز رکورد جدیدی می‌شکند.
بدین گونه است که جامعه در شرایط خطیر و خطرناکی قرار گرفته است. بارها گفته شده و نوشته‌ایم و شنیده‌اید، کرونا، مرز، نژاد و زن و مرد و جوان و مسن نمی‌شناسد. اعتماد متقابل بین حکومت و مردم و همراهی مردم و رعایت حقوق شهروندی این روزها بسیار واجب است. کرونا با سرعت، جان هموطنان را می‌گیرد، کادر درمان را از پای درمی‌آورد، داستان، قصه‌ای تکراری شده است. هر کدام ما کاری از دست‌مان برمی‌آید. کنار هم با «کمک مؤمنانه» می‌توانیم ماسکی بر صورت آنان که از فقر خود را پوشانده‌اند بزنیم و با «زبان مهربانانه» به یکدیگر بگوییم هر ماسک جان چه تعداد عزیز را نجات می‌دهد. چه دولت و نهادهای مسئول جریمه تعیین کنند و یا نکنند، چه بتوانند بگیرند یا نگیرند، این یک مسأله است اما مسأله و مسئولیت اصلی برعهده ما مردم است. رعایت کنیم، ماسک بزنیم و از تردد غیرضرور جلوگیری کنیم. نباید رسم سوگواری عادی شود. پایان این روایت تلخ، شکست مرگ و رنج کرونایی است و آن فقط با همراهی مردم صورت می‌گیرد. ماسک و قرنطینه اولین راهکار است، بیاییم حداقل آخرهمین  هفته سفر نرویم و پاساژگردی نداشته باشیم. ماسک بزنیم و شوخی نگیریم. بیاییم دست به دست هم کاری کنیم کارستان.