امنیت از بستر اقیانوس تا اوج آسمان

سلمان اکبری پاکرو
 پژوهشگر جنگ و دفاع مقدس
یک سؤال همیشگی برای مردم کشورها وجود دارد که در زمان صلح، وقتی جنگ و سنگری وجود ندارد و وقتی دشمنی نیست، نیروهای مسلح به چه کارشان می‌آیند؟ چرا باید این همه هزینه صرف حقوق و تجهیز نیروهای مسلح شان شود. در پاسخ باید گفت نیروهای مسلح در زمان صلح، بیش از زمان جنگ مفیدند؛ مهم‌ترین تولید کشورها در این شرایط، امنیت و صلحی است که توسط ارتش‌ها تولید می‌شود و کشورها سنگین‌ترین هزینه‌ها را متقبل می‌شوند و گران‌ترین تجهیزات نظامی را خریداری می‌کنند تا با کمک آن، امنیت کشور و ملت شان را تضمین کنند.
این امنیت وقتی با تجهیزات وارداتی و بیگانه تولید شود، امنیت وارداتی است؛ دروازه مستحکمی برای مقابله با ورود دشمن یا دزد ساخته‌اند و قفل پیشرفته‌ای هم روی آن نصب کرده‌اند اما... کلید نفوذ به این دروازه را پشت در، جا گذاشته‌اند و دشمن براحتی می‌تواند از دروازه خاطر آسوده‌ و از دیوار بلند خوش‌خیالی‌هایشان بگذرد، حاشا که این در را از دشمن و قفل را از دزد ستانده باشند که آن وقت هم هزینه گزافی به خصم شان داده و انبان و شکمش را سیر کرده‌اند و هم راه گنجه جواهرات شان را به او نشان داده‌اند. می‌شود حکایت «دزدی که با چراغ می‌آید و گزیده‌تر می‌برد کالا». امنیت وارداتی بسیاری از کشورهای منطقه از همین نوع است؛ عدو، براحتی زرادخانه‌هایش را در خانه‌های مردم شان خالی می‌کند و دست آخر هم گاوشیری می‌خواندشان. بیگانگان تا می‌توانند، می‌دوشند و می‌نوشند و اگر جرعه شیری در کاسه طمع شان نریخت، ذبحش می‌کنند؛ خلاص!
اما در کشورهایی که امنیت درون‌زا دارند، نخستین دشواری دشمن، رسیدن به دری است که نمی‌دانند چگونه باید از آن بگذرند. نزدیک در که شوند، نمی‌دانند داغ و درفش‌هایی که در کمین شان است، کجا تعبیه شده‌. نمی‌دانند که چطور باید از دروازه بگذرند و اگر توانستند که از در بگذرند(که نمی‌توانند)، چند مرد جنگی آن سوی دروازه منتظرشان هستند و چند مشت سنگین به استقبال شان خواهد آمد، همین هراسان شان می‌کند. امنیت درون‌زای نظام جمهوری اسلامی ایران از همین جنس است. بیش از چهل سال است که جنگاوران هوشیار ایرانی در ارتش و سپاه، روی پای خود ایستاده و دروازه طمع دشمن را بسته‌اند. مهم‌ترین متاع کشور عزیزمان، امنیت، عزت، اقتدار، استحکام، ابهت و هر چه در‌ شأن دلبستگان به صفات جلاله الهی رواست، هم تولید می‌کنند. اگر دانشور به علمش و کارور به عملش می‌رسد، اگر صنعتگر به محصولش می‌رسد و اگر چراغ تجارتخانه‌ها روشن است، از یمن حضور همین جنگاوران است. امنیت که باشد، همه اینها هست و وقتی نباشد، هیچ کدام شان نیستند، اگر هم باشند بی‌ارزش و بی‌اعتبارند.
 جنگاوران ارتش که این روزها در رزمایش مشترک ذوالفقار 99 شکوه غیرت شان را تماشا کردیم، در تمام این سال‌ها، پیچیده‌ترین و پیشرفته‌ترین جنگ‌افزارها را تولید کرده و به کار بسته‌اند تا متاع امنیت ملت بزرگ ایران و نظام اسلامی را تولید کرده باشند. اینان در جنگ خوش درخشیده‌اند و حالا هم که رسماً در جنگ نیستند، بلندی و شکوه دیوارهای اقتدار و امنیت نظام را بخوبی نمایش می‌دهند و بیش از همه خاطرجمعی و دل‌آسودگی که برای هم میهنانمان به بار آورده‌اند، شرر به دل دشمن ریخته‌اند. ارتش‌ها یا باید در حال جنگ و رویارویی با دشمن باشند، یا در حال آموزش و تمرین و صیقل دادن به سلاح‌هایشان. مهم‌ترین صحنه تمرین شان هم رزمایش‌هایی است که هیمنه جنگ‌افزارهای «ساخت‌ ایران» را در دست جنگاوران ایرانی و پیش نگاه دشمن نمایان می‌کند و ناوگان شرارت را به لرزه می‌اندازد. حالا رزمندگان ارتش، با تجربه جنگ و اندوخته سازندگی و خودکفایی به اوج شکوه سربازی‌ رسیده‌اند. جنگنده‌شان داخلی، سلاح شان داخلی و مرکب شان داخلی است و با دانش و رزمنامه ایرانی، با دکترین ایرانی وارد نبرد می‌شوند و واقعی‌ترین شرایط نبرد را با سلاح و مهمات واقعی تجربه می‌کنند. مهمتر از همه اینکه در همین تمرین‌ها و رزمایش‌ها هم تقابل با دشمن را تجربه می‌کنند. شناسایی و اخطار به پهپادها و جنگنده‌های رادارگریزی که می‌دانند اگر از تیررس جنگاور و جنگ‌افزار ایرانی خارج نشوند، عاقبت آر کیو 170، هرمس و گلوبال هاوک، سرنوشت محتوم شان است. ناوهای هواپیمابر سنگین و پرطمطراق شان از هراس موشک‌های قادر و نور و نصر ایرانی، آب های مجاور ایران را در هنگام رزمایش خالی می‌کنند. نگرانند که مبادا پر سیمرغ ایرانی به پروبال سیاه شان بگیرد و روزشان را سیاه کند، تا در کمند زیردریایی فاتح بیفتند. دشمن می‌داند که اینجا ایران است؛ امنیتش از بستر اقیانوس تا اوج آسمان با اراده ایرانی و دلاوران ارتشی‌اش تأمین می‌شود و این مرکب اراده را تا هرجا که لازم بدانند، پیش می‌رانند. نگران است که با برداشته شدن تحریم‌ها، همه جای دنیا با الگوی ایرانی مقابله با استکبار مواجه شوند، هرچند تحریم هم نتوانسته دست بلند فاتحانمان را ببندد.