تعصبی از جنس رابطه پدر و فرزندی

احمد امینی
کارگردان، منتقد و نویسنده سینمایی
زمان کوتاهی از شنیدن خبر ناگهانی درگذشت مسعود مهرابی می‌گذرد. قرار است از او بگویم اما در این زمان کوتاه باور از دست دادن او برای من سخت است چه برسد به اینکه به این بهانه تلخ درباره او حرفی بزنم. برای ما و امثال من که بیست و چند سال هر روز به مجله فیلم می‌رفتم و مسعود مهرابی را می‌دیدم این خبر به واقع ویران‌کننده بود. سابقه آشنایی ما البته به سال 62 بر می‌گردد. بیش از سه دهه در مجله فیلم با ایشان همکاری داشتم که حدود 24 سال آن به صورت مستمر و دیدار هر روزه بود. در دفتر را که باز می‌کردی اولین کسی که چشمت می‌دید آقای مهرابی بود. اتاقش درست روبه‌روی در ورودی بود و در اتاقش همیشه باز. پشت کامپیوتر و رو به در نشسته بود. هر کسی در ورودش به دفتر مجله «فیلم» با اولین تصویری که مواجه می‌شد چهره مسعود مهرابی بود.
از شاخصه کاری‌اش که بپرسید، همه کسانی که با او همکاری داشتند - چه امثال هوشنگ گلمکانی و عباس یاری که سابقه آشنایی‌ بیشتری دارند و چه آنهایی که چند ماهی با مجله فیلم همکاری کردند و ماندگار نشدند- پاسخ‌شان متفق‌القول، علاقه شدید مسعود مهرابی به مجله فیلم، چگونگی انتشار و حیاتش است. من در نشریات مختلفی کار کردم و می‌دانم هر صاحب امتیاز و مدیرمسئولی نسبت به نشریه‌اش دلبستگی و علاقه دارد اما معتقدم حساسیت مسعود مهرابی از جنس دیگر و شبیه رابطه پدر و فرزندی بود. به عبارت بهتر تعصبی ویژه نسبت به این مجله داشت. ممکن بود انتقاد از مجله را بپذیرد یا در مقام دفاع بربیاید اما در هر صورت شنیدن هر انتقادی از مجله «فیلم» او را بشدت ناراحت می‌کرد. خلاصه کردن بیست و چند سال همکاری مستمر و هر روزه، در قالب کلمات آن هم در مواجهه با این اتفاق غیرهنگام و نامنتظره کار سختی است اما ظاهراً این هم عادت روزگار ما شده و باید بپذیریم که تحفه‌های حیطه فرهنگ و هنر را براحتی یکی پس از دیگری از دست می‌دهیم و سالی نیست که در پایانش با حسرت، رفتن نویسنده، کارگردان، فیلمبردار، روزنامه‌نگار، مترجم و... را نشمریم.
در نهایت جز احساس و ابراز تأسف شدید و بی‌پایان نسبت به درگذشت مسعود مهرابی عزیز در این فرصت کوتاه، سخن دیگری نمی‌توان گفت.