خاطرات 453 روز حضور در کاخ سفید
اتاقی که در آنجا اتفاق افتاد
جان بولتون / مشاورامنیت ملی سابق ترامپ / مترجمان: مسعود میرزایی و بهجت عباسی
عجله ترامپ برای دیدار با «اون»
احساسم این بود که مقامات کره جنوبی بر این باورند که کیم جونگ اون بهدلیل فشار فزاینده تحریمها مستأصل شده و بهدنبال امضای یک توافق است. پیونگ یانگ که اکنون خود را یک «کشور دارای سلاح هسته ای» میداند، توسعه و پیشرفت اقتصادی را اولویت اصلی خود قرار داده است. من شخصاً نمیتوانستم چنین استدلالی را براحتی بپذیرم. همزمان پمپئو گزینههای مربوط به زمان و محل دیدار کیم – ترامپ را پیگیری و نهایی میکرد. به نظر میرسید که این دیدار احتمالاً 12 یا 13 ژوئن و در ژنو یا سنگاپور برگزار شود.
رهبران دو کره بالاخره در 27 آوریل در منطقه مرزی دو کشور دیدار کردند و جشنواره آنها فقط پرواز کبوترهای صلح با شاخههای زیتون بر نوک را کم داشت، اما باوجود ظواهر حاشیهای، این دیدار تقریباً از هر گونه محتوای مهمی تهی بود. صبح جمعه به وقت واشنگتن من نسخهای از روزنامه نیویورک تایمز را به ترامپ دادم که حاوی مقالهای از «نیک ایبرستات» یکی از دقیقترین تحلیلگران و ناظران مسائل شبه جزیره کره بود. او این دیدار را به شیوه «پی. تی. بارنوم» شومن، بازرگان و نویسنده امریکایی قرن 19 چنین توصیف کرده بود: «در هر دقیقه یک آدم ساده لوح به دنیا میآید»، کنایه از اینکه آدمهای ساده لوح همیشه در جهان هستند که بتوان آنها را براحتی گول زد. البته میدانستم که ترامپ به احتمال زیاد مقاله را نخواهد خواند ولی قصد داشتم نظر خودم را مورد تأکید قرار دهم که طرح و برنامه کره جنوبی همواره منطبق با برنامههای ما نیست و ضرورت دارد که ما به بهترین شکل ممکن از منافع خودمان محافظت کنیم. خوشبختانه اعلامیه پانمونجوم کاملاً خنثی و بیخاصیت بود، بویژه در مورد مسائل هستهای و خلع سلاح. مون (رئیس جمهوری کره جنوبی) روز شنبه به ترامپ تلفن کرد تا گزارش گفتوگوهایش را با کیم بدهد. او هنوز از دیدارش با رهبر کره شمالی سرخوش بود. ظاهراً کیم در این دیدار به «خلع سلاح کامل» متعهد شده و حتی پیشنهاد تعطیلی سایت آزمایشهای هستهای موسوم به «پانگی ری» را ارائه کرده بود. این هم یکی دیگر از آن امتیازات قلابی و ساختگی نظیر تخریب برج خنککننده رآکتور اتمی «یانگ بیون» در زمان حیات کیم جونگ ایل رهبر سابق کره شمالی بود. مون اصرار داشت که ملاقات ترامپ – کیم در پانمونجوم برگزار و بلافاصله پس از آن هم دیداری سه جانبه با حضور رئیس جمهوری امریکا و رهبران دو کره انجام شود. این در واقع تلاشی از سوی مون بود تا خودش را به این جمع اضافه کند و از فرصت عکس گرفتن سه نفره با ترامپ و کیم، نهایت بهره تبلیغاتی را ببرد (ما مجدداً در ژوئن 2019 شاهد چنین تلاشی از سوی رئیس جمهوری کره جنوبی بودیم). ترامپ که به نظر میرسید غرق در لذت و سرخوشی است حتی پیشنهاد کرد که دیدار با کیم جلو بیفتد و مثلاً در اواسط ماه مه انجام شود که به خاطر آماده سازیهای لجستیکی اصولاً امکان پذیر نبود. خوشبختانه مون تأیید کرد که رهبر کره شمالی ترجیح میدهد این دیدار در سنگاپور انجام شود و این تأییدیه کمک کرد که محل دیدار هر چه زودتر قطعی و نهایی شود. ترامپ در نهایت از من و پمپئو خواست که با مون روی زمان دیدار کار کنیم که قوت قلبی برای ما بود.
مون از کیم خواسته بود که در مدت یک سال خلع سلاح هستهای صورت بگیرد که او موافقت کرده بود و این مهلت زمانی تقریباً به پیشنهادی که خود من مطرح کرده بودم (6 تا 9 ماه)، نزدیک بود. نکته جالب توجه اینکه پس از گذشت چندماه به نظر میرسید ترغیب ایالات متحده به پذیرش برنامه یک ساله سختتر از ترغیب کیم شده بود. رهبران امریکا و کره جنوبی در فکر طراحی راهبردی بودند که بتوانند به بهترین نحو برنامههای طراحی شده را پیش ببرند. ترامپ از مون خواست به طور دقیق و مشخص بگوید که خواسته اصلی ما از کره شمالی باید چه باشد، که دیپلماسی ای هوشمندانه و کاملاً مؤثر بود، چون هرچه که مون بهعنوان خواسته کره جنوبی بنویسد و ما آن را پیگیری کنیم، دیگر در آینده به سختی میتواند با آن مخالفت کند ولی اگر موضع ما سختتر از موضع سئول باشد در آن صورت آنها حداقل میتوانند انقُلت بیاورند.
ارسال دیدگاه
- ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
- دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
- از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
- دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
ویژه نامه