پلی برای ساختن دنیایی بهتر

جیمی متزل
مترجم: وصال روحانی
اگر کرونا به‌رغم تمامی بلایای عظیمش یک حسن داشته باشد، این است که به جهانیان متذکر شده هر چه سریع‌تر یک دنیای ایمن‌تر بسازند. شاید برخی بر این باور باشند که این بیماری جهان را نابود کرده اما حقیقت امر این است که کووید 19 تأکیدی بود بر آنچه دائماً توسط مردم و سران کشورها نادیده گرفته می‌شد. کرونا این را مشخص ساخت که سیستم‌های تأمین سلامتی و امنیت اجتماعی در کمترین سطح کارایی خود قرار دارند و به همین سبب و با احتساب کاستی‎های بوروکراتیک، نظام‌های اداری و سیستم‌های چرخش امور در کشورها در حال فروپاشی است. آخرین باری که بحران هشداردهنده‌ای از این دست را تجربه کردیم در زمان برپایی جنگ جهانی دوم بود.
از چرچیل تا جانسون
در آن سال‌ها و همچنین طی پی‌ریزی مقدمات آن جنگ و در دهه 1930 که عصر موسوم به رکود اقتصادی در امریکا حاکمیت داشت نیز سقوط‌های مالی و اجتماعی بزرگی شکل گرفت اما با این تفاوت که در انگلیس و امریکا امثال وینستون چرچیل و فرانکلین دی روزولت حکومت می‌کردند. آنها آدم‌های متفکری بودند حال آنکه اکنون قدرت در دست بوریس جانسون و دونالد ترامپ است که بیش و پیش از آنکه سوژه‌ها و اتفاقات را کامل بفهمند، درباره آن سخنرانی‌های پرآب و تاب می‌کنند. محصول این بی‌کفایتی‌ها امواج فزاینده «کووید 19» در سطح جهان و نوعی احیای روحی آدم‌های مبتلا به این بیماری است که در عصر پس از کرونا به‌رغم دردهای جسمانی ماندگار دنیا را به گونه‌ای دیگر و امور مختلف را به شکلی عمیق‌تر می‌بینند و از سطحی‌نگری‌های سابق پرهیز می‌کنند اما عده زیادی اصولاً زنده نمی‌مانند تا این پرواز روحی را پس از رستاخیزی منفی تجربه کنند. آیا سایر جهانیان و اصولاً ‌ابنای بشر حاضرند از تمامی ویرانگری‌های حاصل از هجوم کرونا پلی برای ساختن دنیایی کم نقص‌تر بسازند چرا فرض نکنیم که مثلاً اکوسیستم‌های دریایی فرو ریخته و علوم فضایی ما منهدم شده است. آیا در چنان شرایطی به لزوم «از نو ساختن» پی نمی‌بردیم و آن را به اجرا درنمی‌آوردیم؟ پس چرا به دنیای پس از کرونا و ویرانگری‌های آن به همین شیوه نگاه نکنیم.
 بی‌بهره از حوصله و علم
مشکل بزرگ امروز جهان نه یک مقابله ناکارآمد با یک بیماری ویروسی جانفرسا بلکه ناآمادگی برای حل هر چالشی است که از حوصله و علم لازم برای رفع آن بی‌بهره مانده و همه چیز را سهل گرفته‌ایم. درد بزرگ کنونی این است که دنیا فاقد سیستم‌های کارآمد برای کنار زدن اپیدمی‌هایی است که واقعاً توانمند باشند. روزگاری خودداری دولت‌ها از متوقف کردن روند تولید سلاح‌های کشتار جمعی برای مردم خطرساز بود ولی امروز فقدان هماهنگی و یکدستی بین سیستم‌های تقویت بهداشت و طب در مقابله با ویروس‌های بزرگ از آن سلاح‌ها هم مرگ‌آفرین‌تر شده است. تا دیروز دشمنان ما بین کشورها و ملل مختلف فرق می‌گذاشتند و فقط طبقات نگون‌بخت را هدف می‌گرفتند اما امروز با دشمنی طرف هستیم که آشنا و بیگانه نمی‌شناسد و همه را از پای در می‌آورد و تبعیضی بین مردم نمی‌گذارد. امروز اکثر رهبران جهان مقابل کووید 19 می‌لنگند زیرا برای تقابل با چنین موجودی آماده نبودند و ما همچنین چیزی را از آنها نخواسته بودیم و ساز و کارهای آن هم در اختیار این حاکمان نبوده است.
نیاز به شیوه‌نامه‌ای یکسان
امروز در سلامتی زیستن برخی افراد برای حفظ جان‌ها کفایت نمی‌کند زیرا همیشه طبقات فقیرتری هستند که به سبب کمبود امکانات و ضربات سنگین این بیماری نالان یا کشته می‌شوند و آنچه از بیماری آنها ساطع می‌شود ما را هم ساقط می‌کند. بنابراین به یک شیوه‌نامه یکسان و فراگیر و جهانی بدون مرزهای کشوری شناخته شده محتاجیم تا انسان‌ها را صرفنظر از هر رنگ و طایفه و تباری که دارند در قبال این بیماری که دارند در قبال این بیماری مصون و محفوظ نگه دارند و نه فقط انسان‌های ثروتمند و طبقات خاصی بلکه توده‌ها را امنیت جانی تازه‌ای ارزانی دارد. فقط از این طریق است که دنیا پابرجا می‌ماند چون برخلاف عوارض و بیماری‌های مهلک قبلی نمی‌توان جهانی را به نظاره نشست که آدم‌های ممیز آن تماماً زنده می‌مانند و همه ضعفای آن محو می‌شوند. این حلقه‌ای است که به همه قشرها نفوذ و تار و مار می‌کند و تا به فرهنگ فراکشوری و علوم فرامرزی و یک فداکاری همگانی دست نزنیم «کووید 19»‌ها همچنان قربانی خواهند گرفت و کره خالی لاغرتر و شکننده‌تر وارد بحرانی بس بزرگتر خواهد شد.
منبع: CNN