اتاقی که در آنجا اتفاق افتاد

جان بولتون / مشاورامنیت ملی سابق ترامپ / مترجمان: مسعود میرزایی و بهجت عباسی

فصل دوم
فرمان تخریب بدهید  و سگ‌های ‌هار را رها کنید
در روز یکشنبه هفتم آوریل 2018 نیروهای مسلح سوریه با به‌کارگیری سلاح‌های شیمیایی به شهر «دوما» و مناطق اطراف آن در جنوب غرب سوریه حمله کردند. گزارش‌های اولیه حکایت از این داشت که احتمالاً ده‌ها نفر کشته و صدها نفر دیگر از جمله تعدادی کودک مجروح شده‌اند که حال برخی از آنها به دلیل استنشاق گازهای خطرناک شیمیایی بشدت وخیم توصیف می‌شد. گفته می‌شد که ماده شیمیایی اصلی به کار رفته در این سلاح‌ها احتمالاً گاز کُلر بوده اما ادعاهایی نیز در مورد وجود آثار گاز سارین و دیگر مواد شیمیایی مطرح شده بود. رژیم بشار اسد یک سال پیش و در روز چهارم آوریل 2017 نیز با چنین تسلیحاتی از جمله با استفاده از گاز سارین به منطقه «خان شیخون» در شمال غرب سوریه حمله کرده بود. تنها سه روز پس از حمله خان شیخون، ایالات متحده با استفاده از نیروی نظامی واکنش نشان داد و
59 موشک کروز به مناطقی که احتمال می‌رفت حملات شیمیایی از آنجا صورت گرفته باشد، شلیک کرد.
روشن بود که رژیم دیکتاتور سوریه درس نگرفته و برنامه بازدارندگی طراحی شده توسط امریکا، ناکام مانده است و اکنون مسأله مهم این بود که ما چگونه می‌توانیم پاسخ متناسبی به حملات اخیر بدهیم. متأسفانه پس از گذشت یک سال از حادثه خان شیخون، سیاست واشنگتن در قبال سوریه همچنان مغشوش و سردرگم بود و در حالی که از فقدان توافق و تفاهم بر سر اهداف و راهبردهای بنیادین رنج می‌برد، اکنون دوباره دچار بحران شده بود. واکنش مناسب به آخرین حمله شیمیایی سوریه حتمی و اجتناب ناپذیر می‌نمود، اما در عین حال ما به فوریت به شفاف سازی مفهومی و نظری در مورد نحوه تأمین و پیشبرد منافع بلندمدت امریکا نیاز داشتیم. جلسه شورای امنیت ملی یک هفته قبل از حمله شیمیایی به دوما برگزار شد اما در آن جلسه دقیقاً هدفگذاری متضادی انجام شد؛ خروج امریکا از سوریه.
این سیاست می‌توانست حتی دستاوردهای محدود سیاست‌های دولت اوباما در قبال سوریه را که بسیار هم بد طراحی شده بودند، به باد بدهد و در نتیجه خطرات رویکردی را که رئیس جمهوری دموکرات اتخاذ کرده بود، تشدید کند. به نظر من مسئولیت این آشفتگی و سردرگمی سیاسی در قبال سوریه یک سال پس از حادثه خان شیخون برعهده شخص رئیس جمهوری ایالات متحده بود، زیرا همان گونه که رئیس جمهوری هری ترومن زمانی گفته بود؛ «مسئولیت نهایی با کسی است که در اتاق بیضی (دفتر رئیس جمهوری) پشت میز تصمیم‌گیری می‌نشیند.»