حافظ ردیف موسیقی ایرانی

صدیق تعریف
 خواننده و آهنگساز‌
19 سال از درگذشت سید نورالدین رضوی سروستانی می‌گذرد؛ خواننده صاحب‌سبک و از مدرسان آواز و موسیقی ایرانی. هنرمندی که بیش از چهل سال عمر هنری خود را صرف تعلیم موسیقی کرد و شاگردان بسیاری چون صدیق تعریف، علیرضا قربانی، پوریا اخواص، حسین علیشاپور و … در محضر او آموزش دیده‌اند اما هیچ گاه آن‌طور که باید و شایسته او بود شناخته نشد. او علاوه بر آموزش آثار بسیاری از خود به جای گذاشته است که هر یک می‌تواند شناسنامه موسیقی ایرانی باشد. این هنرمند در ۸ اردیبهشت ۱۳۷۹ درگذشت و در حافظیه شیراز در قطعه هنرمندان به خاک سپرده شد.
با اطمینان خاطر می‌توان گفت استاد نورالدین رضوی سروستانی یکی از حافظان برجسته، ارزشمند و شاخص ردیف موسیقی ایرانی بوده و هست؛ به اعتبار 13 آلبوم ضبط شده ردیف موسیقی ایران با صدای ایشان و همراهی صدای تار استاد داریوش طلایی؛ این مجموعه خود گنجینه و دایره‌المعارفی است جامع و باارزش از موسیقی دستگاهی و ردیف موسیقی ایران و همچنین است دیگر آثار ضبط شده ایشان و اجرای کنسرت‌های مختلف موجود در آرشیو موسیقی ایرانی.
به روایتی رضوی سروستانی موسیقی را به‌صورت جدی از سن ۲۰ سالگی در شیراز و نزد مشیر معظم افشار آغاز کرد و صدای او برای نخستین بار در سال ۱۳۳۷ از رادیو شیراز پخش شد. او در سال ۱۳۳۶ برای تکمیل آموخته‌های خود به تهران آمد و از محضر استادانی همچون مرتضی محجوبی، احمد عبادی، رضا فروتن، سلیمان امیرقاسمی، علی اکبر شهنازی، علی اصغر بهاری ونورعلی خان برومند بهره‌های فراوان برد. او ردیف‌های طاهر‌زاده را هم نزد استاد نورعلی‌خان برومند فرا گرفت و هم‌زمان این ردیف‌ها را در مرکز حفظ و اشاعه موسیقی به شاگردانش‌آموزش داد. صدای این استاد ارجمند و عزیز صدایی مختص به خود اوست، رنگ صدا جنس صدا و حال و احوال این صدا، صدای خاص رضوی سروستانی است، چه در پرده‌های بم و چه در پرده‌های متوسط و همچنین در پرده‌های اوج صدا؛ صدای او صدایی‌است یک دست و بدون تغییر رنگ و حالت. صدایش صدایی متین پر جذبه، عارفانه و تأثیر‌گذار بر قلب و روح شنونده صاحب دل و آگاه است. دریغا و دردا که این استاد بزرگوار آن‌طور که شایسته و بایسته او بود در زمان حیاتش به اندازه کافی شناخته نشد و هنوز هم. تبلیغات و هیاهویی رایج و مرسوم روز در اطراف و اکناف او هیچگاه وجود نداشت و ندارد، رسانه‌ها هم آن طور که می‌بایست او را چندان به جامعه موسیقی معرفی نکردند. از آنجا که او هنرمندی محجوب، متین و درویش‌مسلک بود از هر نوع تبلیغ و هیاهو پرهیز داشت. اساساً مخاطبین بخش آوازی موسیقی ایرانی صرفاً مخاطبین خاص، محدود، علاقه‌مند و آگاه به موسیقی آوازی به شمار می‌آیند. در دوره‌های گذشته آواز و آواز خوانی نسبت به امروز از اهمیت و توجه بیشتری برخوردار بوده و رسانه‌ها تا به این اندازه حاکمیتشان را به جامعه تحمیل نمی‌کردند. آن هم در حالی که یکی از وظایف رسانه در جوامع سالم ارتقا ذوق و سلیقه مخاطبین است.
متأسفانه درجوامع توسعه‌نیافته سیاست‌های کلی حاکم بر جامعه حول ترویج و اشاعه عامه پسندی و سهل‌پسندی می‌چرخد و به همین دلیل بخش زیادی از اقبال و توجه توده‌ها به خوانندگان و بازیگران و بازیسازان و برنامه‌های عامه‌پسند معطوف می‌شود. اینجاست که باید گفت خوانندگان ارجمند و گرانقدری مانند استاد رضوی سروستانی در این گونه جوامع با بی‌مهری و بی‌توجهی مواجه‌اند.