فرج بعد از شدت

مهدی شفیعی
مدیرعامل مؤسسه فرهنگی - مطبوعاتی ایران‌
شاید در هیچ روزگاری به این شدت، «فردا» را آرزو نکرده بودیم، فردایی که در آن چشم کرونا، کور شده باشد و آرامش به آدم‌های آفت‌زده برگشته باشد. این فردا را به چشم خود خواهیم دید اگر همه ما به تکالیف ساده مراقبتی و بهداشتی خود و خانواده پایبند باشیم و با مراعات حال خود، از احوال دیگران، مراقبت کنیم.
بحران کرونا به پایان خواهد رسید اما فراموش نکنیم که در روزهای شادمانی پس از خطر، دیگرانی هستند که در عزای عزیزان خویش سوگوارند و دلشکسته از روزهای تلخ ترس و تنهایی، حجم عظیم‌تری از افسردگی را تجربه می‌کنند.
این ملال وقتی برایمان باورپذیرتر خواهد بود که به یاد بیاوریم در آیین ما ایرانیان، سوگواران در سوگ عزیزان به آداب و گردهمایی‌های تشییع و تدفین و آیین تکریم و ترحیم و هم‌دردی و هم‌عزایی اقوام و نزدیکان، تاب می‌آورند و تسکین می‌یابند اما کابوس این بیماری و شرایط ناگزیر درمانی و دشواری‌های دفن اموات، سختی سوگ و رنج سوگواران را دوچندان کرده است. بغضی فروخورده که در گلوی بازماندگان باقی است و به همان «فردا» می‌آید.
فردا روزی که می‌آید چه قیامتی است، نه به تازه کردن درد و داغ دیگران که به آرزوی سلامت و آرامش بازماندگان، یاد رفتگان را گرامی خواهیم داشت و مرهمی هر چند نه بهنگام بر زخم فراق سوگواران بگذاریم. بهانه این یادداشت، رنجی است که از شنیدن از دست دادن هموطنان و سوگواری‌های بی‌شباهت به آیین‌ها و آداب ماست که سوگواران فهیم به رعایت توصیه‌ها، سر تسلیم کج کرده‌اند تا سلامت دیگر هموطنان به‌ خطر نیفتد و بار درد و داغ خویش را به تنهایی بر دوش کشیده‌اند. از این میان، هنرمند پیشکسوت و معلّم شریف تئاتر دکتر نصرالله قادری به فاصله یک روز، سوگوار پدر و مادر خویش شده است.
عزای عظیمی که به کلمه درنمی‌آید. امیدوارم رحمت حق ارزانی آن دو عزیز و همه درگذشتگان این روزها گردد و به بردباری، کشتی مصیبت‌شان به ساحل امن آرامش رهنمون شود که قطعاً اراده الهی به گواه «فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یسْرًا» محقق خواهد شد.