نمایشی برای ندیدن




شاهرخ دولکو
منتقد سینما
- خب بسلامتی جشنواره فیلم فجر هم تمام شد.
+ بله خداروشکر.
- یه سؤال. فکر می‌کنی در انتها چه چیزی بیشتر از هر کدوم از بخش‌های جشنواره تو ذهن شرکت‌کننده‌ها باقی می‌مونه؟
+ با اختلاف، جلسات پرسش و پاسخ!
- واقعا؟
+ بله. قطعاً.
- یعنی با وجود این همه فیلم و حاشیه و ماجرا و نقد و جایزه و اینا، بازم جلسات پرسش و پاسخ بیشر تو ذهن‌ها باقی می‌مونه؟
+ حتماً
- آخه چرا؟ چه چیزش این قدر عجیب یا جالبه که این قدر موندنی ش می‌کنه؟
+ خب دلایل زیادی داره.
- یه چندتاشو محض نمونه بگو.
+ اولاً این جلسات مثل جلساتی که تو اغلب جشنواره‌های دنیا اتفاق می‌افته، یه جلسه مطبوعاتیه. اونورِ آبیا هم بهش می‌گن Press که ظاهراً همین معنی مطبوعاتی مارو داره.
- خب اینجا هم همینه دیگه.
+ اگه همینه پس منتقد فیلم اونجا چکار می‌کنه؟
- مگه منتقد فیلم، مطبوعاتی نیست؟
+ مطبوعاتی به‌ معنی خبرنگاری، نه. منتقد در هیچ جشنواره‌ای در دنیا توی کنفرانس مطبوعاتی نمیاد تا فیلمی رو که حداکثر 5 دقیقه پیش دیده نقد کنه.
- منتقد پس چکار می‌کنه؟
+ منتقد در طول اکران و نمایش فیلم، چندبار دیگه در فضایی آروم‌تر و بدون پیشداوری یا شلوغی یا جوزدگی جشنواره فیلم رو می‌بینه و بعد با کلمات درباره اون فیلم می‌نویسه. مکتوب و مستدل و بدون حواشی نمایشِ جشنواره‌ای.
- دیگه چی؟
+ دیگه اینکه بقیه جلسه هم به هرحال از آفت‌های همیشگی در جامعه ما خلاصی نداره.
- چه آفت هایی؟
+ نداشتن تخصص، گرایش‌های صفر و صدی، عوام گرایی، جوزدگی، تسویه حساب‌های سیاسی یا جناحی، تلاش برای دیده شدن، تلافی کردن، عصبانی و طلبکار بودن، بیسوادی و خیلی چیزای دیگه...
- منظورت رو درست نمی‌فهمم!
+ ببین، خیلی از کسانی که در جلسات به‌عنوان خبرنگار شرکت می‌کنن، اولین رسمِ خبرنگاری که نداشتنِ قضاوته رو رعایت نمی‌کنن. اونا متوجه نیستن که خبرنگارن، نه تحلیلگر یا کنشگرِ سیاسی/ اجتماعی. به‌جای پرسیدن و منتظر جواب بودن، خودشون جواب میدن و منتظرِ سؤال یا حداکثر توضیحاتِ فیلمساز می‌مونن و در نهایت همونو هم قبول نمی‌کنن.
- دیگه چی؟
+ دیگه اینکه بیشتر سؤال‌ها یا به معنی اینه که دارم مچت رو می‌گیرم یا حالت رو. بعضی اوقات هم به معنی اینه که من از توی فیلمساز بیشتر می‌دونم. یا اینکه تو باید اونجوری که من می‌گم و می‌خوام فیلم بسازی.
- واقعاً؟
+ واقعاً. یکی به فیلمساز اعتراض می‌کنه که چرا به یه زبون دیگه غیر از فارسی فیلم ساخته، یکی اعتراض می‌کنه که چرا قهرمان فیلم این کار رو کرد و اون کارو نکرد، یکی اعتراض می‌کنه که تو چرا در فلان جشنواره خارجی اینو گفتی بعد در جشنواره داخلی اینو گفتی. خلاصه اینکه هیچ کی با خودِ فیلمه کاری نداره. همه دنبال حاشیه یا مطرح کردن اسم و نظر خودشون هستن.
- آخه خبرنگار که نباید دنبال مطرح کردن خودش باشه.
+ همین دیگه. نه تنها خودشو مطرح می‌کنه بلکه سعی می‌کنه با مخالف خوانی و پرسیدن سؤال‌های عجیب و غریب، از این فرصت بهترین استفاده رو ببره تا بیشتر یاد آدم‌ها بمونه.
- حالا اینایی که‌ داری می‌گی، یعنی اینکه مقصر فقط خبرنگارا هستن و فیلمسازا هیچ تقصیری ندارن؟
+ اصلاً و ابداً. ما همه چی مون به همه چی مون میاد بالاخره. همه این چیزایی که گفتم، یه شکل دیگه ش تو صحبت‌ها و رفتارهای بعضی فیلمسازا هم دیده می‌شه.
- مثلاً؟
+ مثلاً اینکه نمی‌تونن جلوی خشم شونو بگیرن. با اولین سؤال مخالف مث اسفندِ رو آتیش، از جا می‌پرن و شروع می‌کنن کل خبرنگارا رو مزدور و دشمن و نالایق خوندن.
- ای بابا...
+ یا به جای جوابِ مستدل دادن، بنا رو می‌ذارن با خبرنگار کل کل کردن. یا سن و سالشو مسخره می‌کنن، یا سوادشو زیر سؤال می‌برن یا جواب چکشی میدن از جنسِ اینکه «به تو چه؟» و «دلم می‌خواد» و «به تو مربوط نیست» و اینا...
- عجب حکایتیه ها..
+ بله سایه جان. برای همینه که می‌گم این بخش از جشنواره بیشتر از کل اون در یادها می‌مونه...
- راست می‌گی والله...

آدرس مطلب http://old.irannewspaper.ir/newspaper/page/7278/20/535993/0
ارسال دیدگاه
  • ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
  • دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
  • از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
  • دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
captcha
انتخاب نشریه
جستجو بر اساس تاریخ
ویژه نامه ها