مکانیک‌ها به کشتن ما آمده‌اند

احسان رستمی پور
سوسماری قرمز همراهش بود. تصمیمش را برای این کار قبل از آمدن گرفته بود. آماده کردن ابزار جرم و داشتن قصد جرم، پیش از رسیدن مشهود است. این را باید به قاضی بگویم. تقاضای من قصاص نیست، پایان این چرخه خشونت است.
یکسال و نیم قبل، فولکسم را در شهری دور پیدا کردم. یک فولکس تی 3‌تر و تمیز که سنش از 35 گذشته بود اما سر سوزنی پوسیدگی بدنه نداشت. قطعه به قطعه‌اش فابریک بود و جمله ساخت آلمان روی قطعاتش خودنمایی می‌کرد. به‌جای اینکه به‌یاد جوانی‌هایش گردنه‌های پر پیچ راه را گازکش کنیم، با تشریفاتی که در‌شأن او و حد جیب‌مان بود، او را بی‌آنکه حتی یک‌متر حرکت کند، ۵۰۰ کیلومتر جا‌به‌جا کردیم. وقتی رسید، غریبی کرد. روشن نشد که نشد. معروف است که می‌گویند محصول جِرمن‌ها نازک نارنجی‌ است و صاحبش که عوض شود، بدقلقی می‌کند.
گشتیم و گشتیم سر آخر سپید مویی پیدا کردیم که می‌گفتند اصل جنس است و اصلاً ور دست جِرمن‌ها کار یادگرفته و حالا خودش استاد شده است. استاد از در که وارد شد، همچون دکترهای فوق تخصص، نگاهی از دور انداخت، استارتی کوتاه زد و بعد در موتور را بست. چشم در چشم ما شد و سعی کرد کمی اندوه به صدایش اضافه کند و گفت: کاری از دست ما ساخته نیست، قلبش ایستاده‌.
فرصت تصمیم‌گیری نبود، باید سریع پیوند می‌زدیم. سوسماری قرمز آمد و به چشم بر هم زدنی، قلب از تپش ایستاده را بیرون کشید. پس از این اقدام برای عملیات حساس پیوند، اگر شما آن استادکار را دیدید، ما هم دیدیم. رفت و به تاریخ پیوست. روی دست ما یک فولکس بی‌قلب ماند و قلبی بیرون مانده از بدن.
در تهران پیدا کردن مکانیک هواپیما از پیدا کردن مکانیک فولکس آسانتر است. گشتن از سر گرفتیم و این‌بار دوای دردمان را جستیم. خودش طبیب بود و کارگاهش شفاخانه. او اهل سلاخی ماشین نبود. نگاهی به موتور کرد و چوب شماتت بر ما زد که چه کردید بر این طفلک بی‌نوا. چرا قلبش را کشته‌اید، بی‌آنکه از دردش خبر داشته باشید.
میرزا را بستری کردیم در شفاخانه. دو هفته بعد، همان قلب سابقش مثل ساعت کار می‌کرد. وقتی حساب‌های نهایی را جمع زدیم، فهمیدیم مکانیک‌ها به کشتن ما آمده‌اند. هزینه قطعه معیوب تنها 50 هزار تومان شده بود و هزینه عیب‌یابی کمی بیش از یک میلیون تومان!