تئاتر دنیا به بخش خصوصی متکی است‌

سید حسین رسولی و احسان زیورعالم‌
​​​​​​​مهرداد رایانی‌مخصوص معتقد است جشنواره فجر به تکرار رسیده و باید تغییر کند. او می‌گوید باید به موضوع و نوگرایی توجه کنیم و بهتر است برنامه‌ریزان و برنامه‌نویسان وارد شوند. وی تأکید می‌کند، جشنواره‌های موفق شکل و شمایل و موضوع و ترم مشخص دارند و پیشنهاد می‌دهد که جشنواره باید یک بخش اصلی و یک بخش فرعی داشته باشد. مهرداد رایانی‌مخصوص، بزرگ شده محله پل امیربهادر است. وی حضور در تئاتر را با بازیگری شروع کرد و بعد نمایشنامه‌نویسی و کارگردانی را ادامه داد و در بیش از ۳۰ اجرا بوده است. او مدیریت و فعالیت‌های اجرایی متعددی را در عرصه تئاتر تجربه کرده است. دانش‌آموخته کارشناسی تئاتر با گرایش ادبیات نمایشی دانشگاه آزاد اسلامی، کارشناسی ارشد کارگردانی تئاتر از دانشگاه تربیت مدرس و دکترای رشته مطالعات تئاتر از دانشگاه منچستر انگلستان است. او عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد تهران مرکز است. آنچه در ادامه می‌خوانید گفت‌وگوی ما با مهرداد رایانی‌مخصوص است.
‌‌چه چیزی مانع ایجاد ارتباط    مستمر میان گروه‌های ایرانی و خارجی شده است؟
من دقیقاً نمی‌دانم منظور شما از مانع چیست ولی تا هنگامی که کار جذابی ‌نداشته باشید و تا وقتی که نتوانید آن جذابیت‌ها را نشان بدهید کسی سراغ شما نخواهد آمد و مورد وثوق قرار نمی‌گیرید. ما دلمشغولی‌های فراوانی در فضای بین‌الملل داریم وگروه‌ها و کمپانی‌های جهانی نیازی ندارند به همه کارها و کشورهای مختلف نگاه کنند تا وقتی که کاری برق بزند و توجهات را جلب کند. باید فرآیندی خاص شکل بگیرد تا تئاتر بین‌الملل به شما نگاه کند و توجهش جلب بشود. من وقتی تحصیلاتم را در خارج از ایران به پایان رساندم و به اداره کل هنرهای نمایشی آمدم و کارم را در بخش بین‌الملل شروع کردم بواسطه سفرها و روابطم کارها را پیش بردم. بسیاری از سفرهایم به علت علاقه‌ام شکل می‌گیرد. من همیشه موارد تبلیغاتی را با خودم به کشورهای دیگر می‌برم و درباره تئاتر ایران توضیح می‌دهم که چه ظهور و بروزی دارد تا آشنا بشوند. ما باید در این زمینه سرمایه‌گذاری کنیم. برخی از مدیران تئاتری ما سرمایه‌گذاری‌های خوبی در این زمینه کرده بودند و کلی کاتالوگ و کتاب و سایت و پوستر و دفترچه و اطلاعات دیگر راه‌اندازی کرده بودند. من یادم می‌آید بالای ۲۰۰ تا ۳۰۰ عدد فلش مموری داشتیم و به کشورهای دیگر می‌بردیم و از فعالیت مستمر تئاتر در ایران می‌گفتیم. نگاه هم نگاهی جهانی و وسیع بود. ما تا می‌توانستیم تیزر و اقلام تبلیغاتی داشتیم و آنها را به هنرمندان و مسئولان و کمپانی‌های دیگر می‌دادیم تا تشویق و ترغیب شوند با تئاتر ایران آشنا بشوند. به نظرم باید چنین فعالیت‌هایی ادامه پیدا کند. ما باید وب‌سایت‌های چند زبانه ایجاد کنیم مخصوصاً باید از زبان عربی استفاده کنیم. ما در منطقه خاورمیانه تک هستیم. ما در این منطقه می‌توانیم یک قطب تئاتر بشویم. بارها از من سؤال شده است که می‌توانند تئاترهای عربی را هم در ایران نگاه کنند یا نه؟ کشورهای شمال ایران در تئاتر خیلی ضعیف هستند و امکان رشد ندارند. تئاتر ارمنستان و تاجیکستان هم هستند ولی سطح بالایی ندارند. توانایی و امکانات و نیروی انسانی و کیفیت ما را ندارند. ما باید به‌عنوان یک قطب جدی تئاتر در منطقه معرفی بشویم. اگر این بخش را ارتقا بدهیم و اشتیاق ایجاد شود حضور گروه‌های خارجی هم پر رنگ‌تر خواهد شد. من یادم می‌آید در دوره سی‌وپنجم بالای ۳۵ گروه بین‌الملل به ایران آمدند که هزینه هیچ کدام را ما ندادیم و خودشان آمده بودند. آنان پول رفت و آمد و هتل را دادند و ما هم دو تا ماشین ون رایگان و بلیت نمایش در اختیارشان گذاشتیم. برخی از آنان هم شرط گذاشتند هر تئاتری را