وزن کشی سیاسی

در جریان اصولگرایی، حزب «مؤتلفه» باوجود سابقه قدیمی خود وارد سازوکار جمنا نشده است. مؤتلفه از چند ماه پیش برنامه و حتی نامزد خود را برای انتخابات ریاست جمهوری اعلام کرد و تاکنون هم بر سر موضع خود ایستاده است. این یک رفتار معقول و منطقی سیاسی است که هر حزب باسابقه و ریشه‌داری از خود بروز می‌دهد. اما مسأله برای «مؤتلفه» تنها این موضوع نیست، چرا که آنها با مشکل میزان نفوذ و تأثیرگذاری حتی در جریان اصولگرا مواجه هستند و بسیار بعید است که نامزدی آقای میرسلیم بتواند برای آنها سبد رأی قابل ملاحظه‌‌ای را فراهم کند. اما رفتار آنها به لحاظ سیاسی کاملاً قابل دفاع است، حتی اگر در میانه رقابت از ادامه بازی انصراف دهند و کنار بکشند.
 در این میان، رفتار سعید جلیلی هم به لحاظ سیاسی قابل ملاحظه است. ایشان، گویا تا این لحظه مصمم هستند تا به صورت خارج از ساز و کاری تشکیلاتی یا جبهه‌ای وارد میدان شوند. جلیلی و اطرافیانش گفته‌اند که به دلیل مخالفت با تأثیرگذاری مجموعه جمنا بر چینش ترکیب کابینه احتمالی آینده از مسیر اتحاد اصولگرایان خارج شده‌اند. این رفتار را بدون لکنت باید نشانه تمایل زیاد به تک‌روی در میدان عمل بدانیم. اقدام و عمل سیاسی در همه جای دنیا یک عمل کاملاً جمعی و غیر منفرد است که باید به واسطه تجمیع تجارب و توانایی‌ها پیش برود. اداره یک دولت اما به مراتب بیش از این نیازمند این دست همپوشانی‌هاست. جلیلی که حتی برای رقابت انتخاباتی حاضر به همکاری با کسانی که قرابت فکری نه چندان دوری با وی دارند، نیست در صورت به دست گرفتن فرمان دولت به هیچ عنوان فردی نخواهد بود که بتواند از توانایی‌ها و تجارب ملی برای اداره کشور استفاده کند. ضمن اینکه در صحنه‌بندی فعلی انتخابات به نظر نمی‌رسد باز هم مانند سال 92 سهم چندانی از آرای مردم به ایشان برسد. خصوصاً اینکه این بار، بدون پشتیبانی تشکل‌های سیاسی و به صورت فردی وارد رقابت می‌شوند.
 صحنه‌بندی انتخابات تاکنون این تصور را ایجاد کرده که رقابت پیش رو دو کاندیدای اصلی یعنی روحانی و رئیسی را در میدان خواهد دید و در کنار آنها برخی دیگر هم حاضر باشند. آمدن رئیسی به هر حال فضای جدیدی برای انتخابات پیش رو ایجاد کرده و قدری از سردی فضا کاسته و بی‌رمقی آن را گرفته است. جناح اصولگرا اگر  با توجیه ترس باخت وارد این رقابت نمی‌شد، هم به خود ضربه می‌زد و هم به کشور. انتخابات پیش رو هم در چهره بندی عمومی خود یک وزن‌کشی تمام عیار است.
در سویی، اصلاح‌طلبان و میانه‌‌روها و در سوی دیگر، اصولگرایان حضور دارند یعنی در فضای بالادست سیاسی هم‌اکنون مجموع وزن حامیان روحانی بیشتر است و به نظر می‌رسد با توجه به کارنامه دولت احمدی‌نژاد و تصویری که از مدیریت اصولگرایان در افکار عمومی وجود دارد، در سطح جامعه هم اوضاع تقریباً همانند صف‌بندی‌های فعالان سیاسی و به زیان اصولگرایان است.