مریم طالشی
گزارش نویس
«رفتن به تعطیلات، آن هم در تابستان و کنار دریا خیلی کیف دارد، البته اگر تنها نباشی، یعنی فقط با پدر و مادرت نباشی بلکه والدینت حاضر شوند یکی از دوستان تو را هم با خودشان به سفر ببرند.» این چند خط از معرفی کتاب «تعطیلات تابستانی» آنقدر برای دختر کوچک جذاب است که از مادر می‌خواهد کتاب را برایش بخرد. جلد کتاب، پسربچه‌ای را کنار دریا نشان می‌دهد که روی ماسه‌ها درحال بازی است. تصویر رنگی روی کتاب هر بیننده‌ای را به رؤیا می‌برد، چه برسد به دختر کوچک که از همان وقتی که مادر برایش معرفی کتاب را می‌خواند، با لبخندی شیرین مادر را نگاه می‌کند و لابد دارد توی سرش خیال می‌بافد.
تابستان دیگر نفس‌های آخر را می‌کشد و هوس بازی روی شن‌های داغ ساحل را باید با خود به سال دیگر برد. امسال اوقات فراغت بیشتر کودکان در چهاردیواری خانه‌ها گذشت و حالا که بوی مهر می‌آید، هنوز داغ تابستانی دلچسب به دلشان مانده است.
«بچه تمام مدت تابستان تبلت دستش بود و بازی می‌کرد. اواخر دیگر حوصله بازی کردن هم ندارد. از پای تلویزیون بلند می‌شود و می‌رود پای تبلت و از تبلت به تلویزیون. دیگر نمی‌دانم باید چه کار کنم. مسافرت که هیچ، این بچه حتی نتوانست تا پارک برود و بازی کند. می‌دانم خیلی‌ها اینقدر سختگیری نمی‌کنند و بچه‌ها را حداقل پارک می‌برند اما من به‌خاطر ترس ازکرونای دلتا و اینکه کودکان را هم درگیر می‌کند، تمام مدت بچه را در خانه نگه داشتم.» اینها گفته‌های مادر یک کودک هشت ساله است که امسال دومین تابستانی بود که بدون گذراندن اوقات فراغت دلخواه خود راهی مدرسه خواهد شد؛ درست مثل خیلی از دانش‌آموزان دیگر.
 مادر ادامه می‌دهد: «قبل از تابستان فکر می‌کردم خیلی برنامه‌های مختلف می‌توانم برای بچه داشته باشم حتی با چند نفر از مادران دانش‌آموزهای کلاس قرار گذاشتیم بچه‌ها را گروهی بیرون ببریم و سعی کنیم در فضاهایی که امکان دور هم جمع شدن وجود دارد، بچه‌ها باهم معاشرت کنند و به این شکل ارتباط اجتماعی خود را داشته باشند اما بقیه مادرها هم مثل من نگران بودند و می‌ترسیدند کودکانشان مبتلا شوند به خاطر همین اکثر آنها بچه‌ها را در خانه نگه داشتند. پارسال هم شرایط همین بود اما کمی بهتر بود به‌خاطر اینکه فکر می‌کردیم کرونا کودکان را درگیر نمی‌کند و به همین دلیل بچه‌ها را پارک می‌بردیم و آنجا بازی می‌کردند اما امسال ترس از کرونای دلتا باعث شد همان کار را هم نکنیم.
مادر نیلای ۹ ساله دانش‌آموز کلاس سوم دبستان که امسال قرار است پایه چهارم را شروع کند هم از این که دخترش نتوانسته تابستان خوبی را سپری کند خیلی ابراز ناراحتی می‌کند و می‌گوید: «تمام خستگی یک سال درس خواندن آن‌هم به‌شکل مجازی و با استرس و مشکلاتی که وجود داشت به تن بچه‌ام ماند. من فکر می‌کردم این تابستان می‌توانم دخترم را در یکی دو  کلاس تفریحی و آموزشی ثبت‌نام کنم اما حتی استخر کنار خانه که همیشه باز بود و فضای مخصوص کودکان داشت هم این تابستان تعطیل بود. دختر من دختر درسخوانی است و قبلاً در تابستان دوست داشت کتاب بخواند و مطالب علمی یاد بگیرد اما این تابستان اصلاً حوصله این کارها را نداشت به خاطر اینکه خسته شده بود و دلش می‌خواست برنامه تفریحی داشته باشد حتی به من می‌گفت من دوست دارم بروم توپ بازی کنم با اینکه هیچ وقت علاقه‌ای به توپ بازی نداشت و همیشه فکر می‌کرد این بازی‌ مال پسرهاست اما آنقدر خسته شده که دلش فعالیت بدنی می‌خواهد.»
پدر مهراد دانش‌آموز ۱۲ ساله هم از علاقه پسرش به فوتبال می‌گوید که دو سال است نتوانسته کاری برایش بکند: «قبلاً همراه با دوستانش، مدرسه فوتبال و باشگاه می‌رفت و با کسانی که هم سن و سال خودش بودند بازی می‌کرد و خیلی خوشحال بود. تمام ذوقش این بود که تابستان راحت و بدون دغدغه درس و مدرسه، تمرین کند و در زمین با بچه‌ها بازی کند البته امسال مدرسه فوتبال بچه‌ها دایر بود اما من و چند نفر دیگر از والدین بچه‌ها تصمیم گرفتیم فرزندمان امسال به مدرسه فوتبال نرود چون نگران بودیم بچه‌ها دچار بیماری شوند به خاطر اینکه شرایط بازی طوری است که نمی‌توانند با ماسک بازی کنند و عرق می‌کنند و مجبورند مدام آب بنوشند که خودش باعث می‌شود ماسک را دائم بردارند. من یکی دو بار که با پسرم سر تمرین رفته بودم دیدم بچه‌ها اصلاً موارد بهداشتی را رعایت نمی‌کنند به‌هر حال بچه‌اند و فوتبال بازی کردن با ماسک هم سخت است. از طرفی نمی‌توانند دائم دستشان را بشویند و ضد عفونی کنند برای همین تصمیم گرفتم پسرم را امسال در خانه نگه دارم. طفلک لباس‌های فوتبالش را می‌پوشید و به پارکینگ می‌رفت و سعی می‌کرد  به تنهایی تمرین و  بازی کند. در ساختمان ما بچه هم سن و سال او وجود ندارد و این خودش خیلی سخت است حتی گاهی در خانه توپ بازی می‌کند که من و مادرش دعوایش می‌کنیم اما می‌دانم بچه گناهی ندارد. از اینکه می‌بینم بچه با لباس‌های ورزشی اش داخل پارکینگ بازی می‌کند خیلی ناراحت می‌شوم تازه همان را هم کلی به او تذکر می‌دهم که زودتر بالا بیاید و ماسک بزند. حتی همسایه‌ها تذکر دادند که بازی در پارکینگ ممکن است باعث صدمه خوردن اتومبیل‌هایشان شود و این هم موردی است که باعث ناراحتی می‌شود. آنها حق دارند ولی خانواده‌هایی مثل ما هم چاره دیگری ندارند. چطور می‌شود یک پسربچه به این سن را در یک آپارتمان ۷۰ متری حبس کرد و به او گفت هیچ کاری نکن. بچه دوست دارد بازی کند، حالا که مدرسه فوتبال نمی‌رود حداقل می‌شود در پارکینگ و حیاط بازی کند اما همسایه‌ها عصبانی می‌شوند و تذکر می‌دهند از آن طرف حتی وقتی در خانه با توپ بازی می‌کند هم همسایه‌ها معترض می‌شوند  و ما یا مجبوریم مدام جواب همسایه‌ها را بدهیم  یا اینکه بچه را دعوا کنیم. این تابستان بسیار تابستان بدی بود و امیدوارم سال دیگر با چنین شرایطی مواجه نباشیم. واقعیتش این است که چقدر به بچه بگوییم بنشین برای خودت کاردستی درست کن یا تلویزیون تماشا کن. بچه‌ها نیاز دارند جنب و جوش داشته باشند و بازی کنند و این امکان حداقل در تابستان برای آنها فراهم بود. بچه نمی‌تواند استخر و به مکان‌هایی برای بازی برود. هرجا برویم باید ماسک بزند و نفسش می‌گیرد.»
معصومه صلاحی، کارشناس امور تربیتی هم در این باره حرف‌های جالب توجهی دارد: «روابط با همسالان در رشد اجتماعی شخصیت کودک تأثیر بسیار زیادی دارد اما الان دو سال است که بچه‌ها را در خانه نگه داشته‌ایم، البته ممکن است در محیط‌هایی با همدیگر برخورد داشته باشند و بازی کنند مثل فضاهای عمومی پارک‌ها اما این اتفاق زیاد نیست و تمام خانواده‌ها اجازه نمی‌دهند بچه‌هایشان در این محیط‌ها بازی کنند چرا که از بیماری کودکانشان می‌ترسند. بچه‌هایی که در این محیط‌ها بازی نمی‌کنند، مدرسه نمی‌روند و تفریح دیگری ندارند، ممکن است دچار پرخاشگری شوند اما الان نگران این هستیم که بچه‌ها دچار انزوا شوند و حتی اگر به مدرسه برگردند نتوانند خیلی خوب با هم تعامل داشته باشند البته خصلت کودکان این است که خیلی زود می‌توانند با شرایط جدید خو بگیرند و این خوشحال کننده است اما این همه مدت در خانه بودن و دور بودن از همسالان به‌هیچ وجه برای کودکان خوب نیست. اوقات فراغت کودکان خصوصاً در ایام تابستان باید به نحوی سپری شود که کودک احساس شادابی و نشاط برای شروع سال تحصیلی جدید داشته باشد که متأسفانه امسال این اتفاق نیفتاده است.»