گالف تودی(امارات)
عربستان سعودی پس از یک سال و نیم سیاست سختگیرانه برای پذیرش حجاج خارجی، از دیروز با برداشتن تدریجی محدودیت‌ها، بررسی درخواست حجاج واکسینه شده خارجی برای حضور در حج عمره را آغاز کرد. عربستان در حالی این سیاست را پیش گرفته که این کشور ظرفیت پذیرش 60 هزار زائر در ماه را دارد.

پاکستان تودی(پاکستان)
انفجار در نزدیکی هتل «سرنا» در کویته پاکستان دو مأمور پلیس را به‌کام مرگ برد و دست‌کم 12 نفر نیز مجروح شدند. به گزارش پلیس محلی، شیء انفجاری در درون موتورسیکلتی که در نزدیکی ون پلیس پارک شده بود قرار داشت. حدود سه ماه قبل نیز بمبگذاری در پارکینگ هتل سرنا، 5 کشته و شماری مجروح داشت.

یو‌اس‌ای تودی(امریکا)
امریکا در حالی وارد پیک چهارم کرونا شد که با جهش جدید «کووید19» بیشتر ایالت‌های امریکا به‌دلیل مثبت شدن حدود 10 درصد آزمایش‌ها و یا ثبت دست‌کم 100 مورد مثبت به ازای هر 100 هزار نفر قرمز اعلام شده‌اند و به این ترتیب ایالات مختلف امریکا بار دیگر در وضعیت هشدار قرار گرفته‌اند.

بنفشه غلامی/ در حالی که افغانستان در رنج، وحشت، خون و آتش به سر می‌برد و تا عصر دیروز 5 مرکز ولایت زرنج، شبرغان، قندوز، سرپل و تالقان در این کشور به دست طالبان سقوط کردند و بیم سقوط مزار شریف قلب هر شهروند افغان را به درد می‌آورد، اعلام نظر جو بایدن که از زبان سخنگوی کاخ سفید شنیده شد و پس از آن سکوت دولت امریکا در قبال سقوط این شهرها، نه تنها نمک بر زخم افغان‌ها پاشید که واکنش‌های بسیاری را حتی بین سیاستمداران امریکایی برانگیخت.
به گزارش روزنامه «نیویورک تایمز»، جن ساکی، سخنگوی مطبوعاتی کاخ سفید در پاسخ به سؤالی درباره پیشرفت‌های طالبان در افغانستان، گفته بود: «بایدن مدت‌ها برای انتخاب دشوار خروج از افغانستان در حال تأمل بوده است و در سخنرانی خود نیز تأکید کرد که پس از 20 سال جنگ، زمان بازگشت نیروهای امریکایی به خانه فرا رسیده است.» ساکی همچنین اشاره کرد: «بایدن معتقد است دولت افغانستان توان مذاکره و ارتش این کشور توان مبارزه را دارند و در این سال‌ها به اندازه کافی آموزش دیده‌اند تا بتوانند از خود دفاع کنند. بنابراین اکنون زمان رهبری و اراده مبارزه با تجاوز و خشونت طالبان فرارسیده است.» در حالی که افغان‌ها از این سخنان برآشفته بودند، سقوط پنج شهر کلیدی افغانستان رعب و وحشت را بر مردم این کشور چیره ساخت اما امریکا که اگر تنها یک سال پیش بود و طالبان به مرکز یکی از ولایت‌های افغانستان حمله می‌کرد، با جنگنده‌های خود به سراغ آنان می‌رفت، سکوت کرد، سکوتی که پس از آن سخنان جن ساکی، به طور آشکار نشان داد جنگ 20 ساله امریکا در افغانستان به طور کامل برای این کشور به پایان رسیده است و حتی اگر همه جهان معتقد باشند که این گونه خروج غیر مسئولانه است، از نظر واشنگن، نیروهای خسته و نه چندان مجهز افغان باید یا شهرها را به تنهایی از طالبان پس بگیرند و یا آنها را به طالبان بسپارند تا دیگر بار همچون دهه 1990 بر آنها حاکم شوند.
 شاکیان سکوت
این سکوت با انتقادات زیادی حتی در داخل امریکا مواجه شد. «لئون پانتا» که در دوره ریاست جمهوری باراک اوباما وزیر دفاع بود و حاکمیت پنتاگون در دستان او بود، گفت: «انتظار داشتم روز یکشنبه بعد از سقوط این شهرها، شاهد پشتیبانی هوایی ایالات متحده باشم. هر چند که حتی با کمک نیروهای امریکایی نیز انتظار نداشتم وضعیت افغانستان بهبود یابد.» او با این حال می‌گوید: «اما حتی در این شرایط نیز می‌توانستیم امیدوار باشیم به نوعی بن‌بست برسیم.»
این انتقاد در حالی است که پنتاگون مدعی است تنها 650 نظامی امریکا در افغانستان مانده‌اند و بعید است آنها نیز بتوانند در یک عملیات هوایی هماهنگ، مانع پیشرفت‌های طالبان شوند. اما کارشناسان نظامی تأکید می‌کنند درست است که تعداد زیادی از نیروهای امریکایی از افغانستان خارج شده‌اند و امریکا عملاً حضور نظامی در افغانستان ندارد. اما امریکا دارای پایگاه‌های فعالی در منطقه است که اگر می‌خواست، می‌توانست از طریق آنها به کمک دولت افغانستان برود.
در همین ارتباط وسلی کلارک، ژنرال ارشد سابق ناتو که در زمان ریاست جمهوری بیل کلینتون فعال بود، با اشاره به اینکه سقوط این شهرها یک فاجعه برای مردم افغانستان بود، تأکید کرد: «این وضعیت حاصل و پیامد تصمیم‌های نادرست امریکا و شکست‌های آن است.» جان بولتون، مشاور امنیت ملی امریکا در بخشی از دوره دونالد ترامپ نیز که از همان زمان از مخالفان خروج نیروهای امریکایی از افغانستان بود، ساعتی قبل از سقوط دو شهر سرپل و تالقان در توئیتر خود نوشت: «در افغانستان طالبان سه مرکز ولایت را تصرف کرده‌اند، در حال حاضر، این آخرین فرصت بایدن برای تغییر سیاست اشتباه خودش و ترامپ در خروج از افغانستان است. پیروزی طالبان یعنی به خطر افتادن امنیت امریکایی‌ها.»
در خارج از مرزهای امریکا نیز بن والاس، وزیر دفاع بریتانیا در سخنانی گفت: «ما خیلی تلاش کردیم برخی را مجاب به ماندن در افغانستان کنیم، اما آشکار بود که بدون امریکا چنین کاری مقدور نیست.» او سپس از توافق امریکا با طالبان انتقاد کرد و گفت: «تمام ناراحتی من از این است که این توافق تمام آنچه را که در 20 سال به دست آورده بودیم نابود کرد. اکنون نیز ممکن است 10 یا 20 سال دیگر به افغانستان بازگردیم اما در حال حاضر چنین چیزی دیگر امکان ندارد و این توافق همه چیز را خراب کرد.»

گروه جهان/ بیش از 30 نفر از مقامات چینی به‌دلیل اهمال در پیشگیری از شیوع دوباره ویروس کرونا از کار برکنار یا با جرایمی سنگین روبه‌رو شدند. به گزارش «آسوشیتدپرس»، در میان این افراد شخصیت‌هایی مانند معاون شهردار، رؤسای بخشداری‌ها و فرمانداری‌ها، مقامات بهداشتی و درمانی و مدیران بیمارستان‌ها، فرودگاه‌ها و آژانس‌های گردشگری نیز حضور داشتند. این اقدام در حالی از سوی دولت چین در دستور اجرا قرار گرفته که بنا بر اعلام کمیسیون بهداشت ملی چین ،تنها در 24 ساعت گذشته 94 مورد جدید ابتلا تأیید شده است. با توجه به سرعت شیوع نوع جدید ویروس کرونا و ابتلای شمار زیادی از کارکنان هواپیمایی نانجینگ در شرق چین به این ویروس، دولت همزمان محدودیت‌های جدید برای سفرها و ترددهای شهری اعلام کرده است.

زهره صفاری/ گمانه‌زنی‌ها درباره استرداد دو افسر نیروی دریایی امریکا که در روسیه محکومیت خود را می‌گذرانند، فرضیه‌ها درباره چراغ سبز کرملین به سیاست «جو بایدن» برای از سرگیری روابط را قوت بخشیده است.
به گزارش «بلومبرگ»، براساس اعلام تیم وکلای «پل ویلان» که به اتهام جاسوسی سال گذشته به 16 سال حبس محکوم شده است، این زندانی امریکایی قرار است در روزهای آینده درخواست رسمی‌اش را اعلام کند و «ترور رید» نیز که به دلیل اعمال خشونت علیه افسران پلیس به 9 سال حبس محکوم شده است احتمالاً مسیر مشابهی را پیش خواهد گرفت.
«ولادیمیر فرولوف»، دیپلمات اسبق روسیه و کارشناس سیاست خارجی در مسکو معتقد است: «این اتفاق برای طرفین برد - برد است و می‌توان آن را یک نتیجه ملموس از مذاکرات ژنو به شمار آورد.»
اما گرچه آزادی دو زندانی امریکایی یکی از موارد مورد بحث در نشست ژنو با «ولادیمیر پوتین» بود اما دولت امریکا هرگز در نشست‌های پس از آن به صراحت از این موضوع صحبتی نکرد و تنها «جو بایدن» پس از نشست به خبرنگاران گفت: «من از پرونده «ویلان» 51 ساله و «رید» 30 ساله عقب‌نشینی نمی‌کنم. چراکه آنها می‌گویند جرمی مرتکب نشده‌اند.» در این مدت وزارت خارجه نیز در این پرونده به اظهارنظرهایی مانند «همچنان بر پرونده ویلان و رید تمرکز داریم» بسنده کرد و حتی سفارت امریکا در مسکو نیز از اظهارنظر در این‌باره سرباز زد.
با این حال گرچه روند این پروسه محرمانه و به دور از چشم رسانه‌ها انجام شد اما به باور کارشناسان بازگشت این دو زندانی امریکایی به خانه نخستین نتیجه ملموس تلاش «بایدن» برای ایجاد ثبات روابط با روسیه در اوج انتقادات داخلی است. چون با اینکه دو رقیب دیرینه به‌تازگی مذاکرات درباره کنترل تسلیحات و امنیت سایبری را آغاز کرده‌اند اما شواهد گواه بهبودی سریع روابط نیست.
برخی از ناظران معتقدند دولت بایدن با علم به اینکه «ویلان» و «رید» قادر به ثبت درخواست رسمی استرداد به امریکا هستند از این مسیر وارد شده‌اند، «نیکیتنکف» وکیل «رید» نیز معتقد است: «موکلم به نتیجه مطمئن بود چرا که سران روس و امریکایی منافع مشترکی را مطرح کرده بودند.»
این در حالی است که انتظار می‌رفت دو زندانی امریکایی ابزاری برای بازگرداندن دو زندانی روسی باشند که یکی به جرم فروش سلاح به سازمان تروریستی کلمبیا و دیگری به اتهام قاچاق کوکایین به امریکا در زندان‌های ایالات متحده به سر می‌برند. اما این اتفاق نیفتاد و پرونده این دو زندانی موضوع مذاکرات قرار نگرفت.
روابط میان مسکو و واشنگتن در حال حاضر با توجه به اتهامات امریکا به روسیه در موضوع دخالت در انتخابات و افزایش تحریم‌های واشنگتن علیه مسکو در پایین‌ترین سطح در چند ماهه اخیر بوده است اما دو طرف در تلاش برای رفع این موانع بوده و حتی رایزنی‌ها برای تعیین شمار دیپلمات‌های هر کشور در سفارتخانه دیگری را نیز در دستور کار قرار داده‌اند.
نخستین تماس «ویلان» با خانواده
«پل ویلان» که همزمان شهروندی امریکا، ایرلند، انگلیس و کانادا را دارد در دسامبر سال 2018 به اتهام جاسوسی در هتلی در مسکو بازداشت و با 16 سال حبس روانه زندان شد. او در هفته جاری پس از یک ماه بازداشت انفرادی و در حالی که علاوه بر وکیل، حق صحبت با خانواده و حتی سفارت امریکا در روسیه را نداشت با خانواده‌اش تماس گرفت.
به نوشته «سی‌ان‌ان» به نقل از «دیوید ویلان»، به احتمال فراوان برادرش پنجشنبه یا جمعه آزاد خواهد شد: «هنوز علت بازداشت انفرادی برادرم مشخص نیست اما او پای تلفن بسیار محتاط صحبت می‌کرد و حتی تمدید حبسش را نیز دور از ذهن نمی‌دانست.»  
در همین حال سفارت امریکا در مسکو از سرنوشت «ترور رید» ابراز بی‌اطلاعی کرده است.

الکس پارین
خبرنگار ارشد سیاسی و پارلمانی
‌مترجم: وصال روحانی
درگیری‌های مجلس سنای امریکا با دموکرات‌ها در ادواری که این حزب رئیس جمهوری این کشور را معرفی کرده، رویدادی تازه و بی‌سابقه نیست اما حدود هفت ماه بعد از به قدرت رسیدن جو بایدن در کاخ سفید بلاتکلیف ماندن چند طرح ارجاعی وی به سنا همچنان خبرساز و نشانه‌ای تازه از چنددستگی شدید در تشکیلات حکومتی امریکا است.
بایدن انتظار داشت تا این لحظه پاسخ نهایی سنا را که از نظر وی باید مثبت باشد، در‌خصوص لوایح تغییرات آب و هوایی، اصلاحات بهداشتی و نحوه نگهداری و مدیریت پناهندگان شنیده باشد اما سنا راه خودش را رفته و حتی اگر همین امروز نظر نهایی‌اش را در این موارد بدهد، برای شروع اجرای هرچه بهتر تصمیم‌های متخذه دیر خواهد بود.
سنا که در سال‌های اخیر بیشتر در تسخیر جمهوریخواهان بوده و حالا فقط با یک کرسی بیشتر برای دموکرات‌ها ظاهراً در‌اختیار آنها است، نمونه روشن تعارض و تضادی است که پس از انتخابات نوامبر 2020 امریکا در اکثر ارکان حکومتی این کشور ریشه دوانده است. تأخیر دموکرات‌ها در ارسال طرح‌هایشان به سنا هم بر پیچیدگی‌های موجود افزود وگرنه اقدامی سریع‌تر در ماه‌های نخست زمامداری بایدن می‌توانست شرایط داخلی سنا را که ذره‌ای به سود حزب وی شده بود، به سمت و سوی تأیید نهایی این لوایح سوق بدهد ولی حالا که مواضع جمهوریخواهان قدری محکم‌تر شده، هر یک از لوایح ارسالی بایدن با دیوارهایی برخورد می‌کند که بعضاً فقط ساخته جمهوریخواهان نیست و از اختلاف‌نظر دموکرات‌های حاضر در این پارلمان هم نشأت می‌گیرد. هر لایحه‌ای برای اجرایی شدن نیاز به حداقل 60 رأی مثبت در سنا دارد ولی اخیراً که درخواست بایدن برای جلب و جذب یک «کمک‌خرج» اساسی در راه مقابله‌ای مؤثرتر با بیماری کرونا در صحن سنا مطرح و به رأی‌گیری گذاشته شد، بیش از 51 رأی مثبت به‌دست نیامد که گواه آن است که شماری از دموکرات ها نیز به آن رای ندادند.
مجموعه این تضادها و ناملایمات و وجود نظر سوء علیه دموکرات‌ها در مجلس سنا بایدن و یارانش را واداشته که طرح‌های عاجل خود را به‌لحاظ زمانی و تاریخ اجرا به دو دسته و دو قسمت تقسیم کنند. آنها ابتدا نیمی از نیازهای خود را به رأی‌گیری مجلس می‌گذارند و سپس قسمت نهایی و تکمیلی آن را در ماه بعدی به مجلس سنا ارائه می‌دهند. شاید در نگاه نخست این یک توفیق سیاسی و یک کلک مؤثر پارلمانی جلوه کند اما عوامل ضرب و سرعت را از اجرای لوایحی که باید هرچه سریع‌تر به سامان برسند، می‌گیرد و این بخصوص برای مبارزه با «کووید19» صدق می‌کند که امریکا را به شکل فزاینده‌ای ساقط کرده است. هم بایدن و هم سران سنا کوشیده‌اند از علنی کردن مجادلات پایان‌ناپذیر خویش خودداری و حتی در محافل و در حضور رسانه‌ها ادعاهای همراهی و همسویی کنند اما هر دو طرف ماجرا نیک می‌دانند که اختلافاتی حل‌نشدنی دارند و حل مشکلات اساسی امریکا در زمینه‌های مختلف شامل رسیدگی به بی‌خانمان‌ها، ارتقای وضع بهداشتی مردم، کم کردن نرخ بیکاری، تقویت یک اقتصاد خرد شده و البته نجات مردم از هیولای کرونا نیاز به یک همراهی واقعی و بسیار اساسی‌تر و سریع‌تر دارد. بایدن که پیش از ورود به کاخ سفید وعده حل سریع مشکلات فوق را داده بود، پس از پیروزی در انتخابات دریافته که کمبود امکانات و آسیب‌های شدید وارده به ساختار سیاسی امریکا فقط قسمتی از ایرادات موجود است و نیل به ساز و کارهای اجرایی لوایح در مجالس دوگانه امریکا مشکل بزرگتری است. این نقصان و «در»های بسته پیش‌روی بایدن سبب می‌شود هر راه‌حل اجرایی در مسیر تحقق با توقف‌ها و تأخیرهای کلانی مواجه شود که حتی اگر دولت امریکا همه وسایل اجرای آن را در اختیار داشته باشد، به سبب وجود این تأخیرها به بخش عمده‌ای از اهدافش نخواهد رسید و خسران‌های حاصله امریکا را به سوی نگون‌بختی‌های هرچه بیشتر سوق خواهد داد.
منبع: New York Times

فاروق الشرع / وزیر خارجه سابق سوریه
مترجم: حسین جابری انصاری

عون در گیر و دار عراق
جمیل به بیروت بازگشت و به‌عنوان آخرین تلاش‌ها، در آخرین روزها؛ تعیین حکومتی به جایگزینی حکومت سلیم الحص را در دستور کار خود گذاشت. جمیل اگر چه در این هدف موفق نشد اما همچنان بر تصمیم خود برای برکناری حکومت سلیم الحص باقی ماند و از تحویل حکومت به آن خودداری ورزید. رئیس‌جمهوری جمیل در ساعت‌های پایانی ریاست جمهوری خود کوشید کل بازی را مدیریت کند، زیرا آنچه در جریان بود را از دور اما همچون زمانی که خود در میانه بازی است، می‌دید. از این‌رو تنها چند ساعت پیش از پایان دوره ریاست جمهوری‌اش، در تاریخ ۲۳ سپتامبر ۱۹۸۸؛ حکومتی نظامی و انتقالی مرکب از اعضای شورای نظامی به ریاست میشل عون فرمانده ارتش تشکیل داد. با این تحول، اعضای مسلمان شورا از حکومت خارج شدند و خطوط چندپارگی در سیاست لبنان، به روشنی پدیدار و مشکل دوگانگی حکومت بین حکومت نخست‌وزیری سلیم الحص و حکومت نظامی به ریاست ژنرال عون زاده شد. سوریه همچنان حکومت سلیم الحص را به رسمیت می‌شناخت که آن را دنباله حکومت وحدت ملی می‌دانست که به نخست‌وزیری شهید رشید کرامی تشکیل شده بود. خاستگاه ما در تعامل با موضوع و حل مشکل پیش آمده، تکمیل گام‌های برداشته شده پیشین و انتخاب الضاهر به ریاست جمهوری بود؛ اما در زمین واقعیت، این راه حل به تاریخ پیوسته بود.
حکومت سلیم الحص، چاره‌ای جز تحریم حکومت میشل عون نداشت و سوریه نیز به‌دنبال آن، همین گونه عمل کرد. اما برداشت من از شخصیت عون مانند برداشتمان از جعجع فرمانده «نیروهای لبنانی» نبود که او را اسرائیلی تلقی می‌کردیم و چنین ملاحظه‌ای درباره عون نداشتیم. عون در آرزوی رسیدن به ریاست جمهوری بود و امری که او را در تحقق این رؤیای خود ناموفق کرد، ما نبودیم؛ بلکه هم پیمانی آغازین جمیل و جعجع علیه او بود. عون نامزد ما نبود، اما مشکل فراروی نامزدی او اختلاف و رقابت شدید میان طرف‌های با نفوذ در منطقه شرقی بیروت بود.
به یاد می‌آورم که در آن روزها در هنگام سخن گفتن از وضعیت لبنان به رئیس‌جمهوری اسد گفتم عون یک فرمانده نظامی است که از سوی حکومت وحدت ملی به ریاست رشید کرامی به فرماندهی ارتش منصوب شده است و به‌عنوان یک فرمانده نظامی ممکن نیست، قدرت رها شده به حال خود شبه نظامیانی را بپذیرد که اسرائیل در میان آنها نفوذ یافته است. همچنین افزودم عون به‌عنوان مردی که برخلاف فرماندهان شبه نظامی پیمان شکن، به پیمان‌ها و توافق‌ها احترام می‌گذارد گزینه‌ای پذیرفتنی است. رئیس‌جمهوری در پاسخ، گفت: عون چند سال پیش مرتکب حماقتی علیه ما شد؛ اما این حماقت با زمینه‌ها و شرایط آن پشت سر گذاشته شده است و می‌توان با او تعامل داشت.
گرفتاری عون در گرداب عراق
موضع عون به نظر می‌رسید بیشتر نتیجه فرورفتن او در مشکلات منطقه شرقی بیروت باشد، اما اندکی بعد برای ما آشکار شد که با تشویق عرفات پل‌های ارتباطی با رهبری عراق زده و سرلشکر فواد عون مسئول پشتیبانی ارتش لبنان را به‌عنوان نماینده دائمی خود در ارتباط با عراق تعیین کرده است.
ارتباط با عراق، عون را فریفت و به این پندار انداخت که از هم پیمانی منطقه‌ای و عربی در قالب عراق و فلسطین برخوردار شده و به انبار پایان‌ناپذیر تسلیحات و امکانات نظامی، دست یافته است. شرط‌بندی بر سر این دستاوردهای خیالین بود که فواد عون را بر آن داشت تا کتابی روشمند با نام «ارتش، راه حل است» منتشر کند. عون زین پس، بیشتر و بیشتر و به شکلی غیر واقعی، احساس قدرت و رفتارهایی کرد که نگاه دمشق به او را از فرمانده ارتش منصوب شده از سوی حکومت وحدت ملی به پاره‌ای از خط توطئه علیه سوریه به راهبری بغداد، دگرگون کرد.
کمیته شش جانبه وزرای خارجه
در این شرایط، نشست وزرای خارجه عرب در مقر اتحادیه در تونس برای بررسی وضعیت لبنان، که به‌دعوت شاذلی قلیبی دبیرکل اتحادیه عرب و با توافق زین العابدین بن علی رئیس‌جمهوری تونس، برگزار شد به پرشگاهی برای حمله به نقش سوریه در لبنان تبدیل شد. اگرچه موضوع لبنان تنها دستور کار این نشست نبود که در تاریخ ۱۲ ژانویه ۱۹۸۹ برگزار می‌شد، اما موجب درگیری کلامی تندی میان من و طارق عزیز وزیر خارجه عراق شد و برخی دیگر از حاضران در نشست نیز از این درگیری لذت برده و تنها تماشاگر آن بودند. هدف آنها در شرایطی که جنگ عراق و ایران پایان یافته بود، مدیریت بازی بر اساس قواعدی توافق شده بود تا در نتیجه آن از یک سو سوریه در تنگنا قرار گرفته و از سوی دیگر تا جایی که می‌شد دو کشور عراق و سوریه مشغول یکدیگر شوند.