گروه جهان/ سرانجام بعد از 4 روز شمارش آرای نفسگیر و تنها دقایقی پس از آنکه «دونالد ترامپ» در توئیتی نوشت: «با آرایی بالا پیروز شدم»، رسانه های خبری امریکا از پیروزی «جو بایدن» با اکثریت آرای مردمی و آرای الکترال خبر دادند.
به گزارش سایت «رادیو ملی امریکا» (NPR) «جو بایدن»، معاون سابق رئیس جمهوری امریکا، در رقابتی تنگاتنگ موفق شد، در انتخاباتی که در نوع خود رکوردهای زیادی را شکست، نام خود را به عنوان چهل و ششمین رئیس جمهوری امریکا ثبت کند. مطابق آماری که «سی ان ان» شب گذشته منتشر کرد، «بایدن» تا شب گذشته توانست با کسب  74 میلیون و 478 هزار و 345 رأی مردمی و 273 رأی الکترال مقابل «ترامپ» به پیروزی برسد. با این حال شمارش آرا در 4 ایالت جورجیا، کارولینای شمالی، آریزونا و نوادا ادامه دارد که به جز کارولینای شمالی در سایر ایالت‌ها «بایدن» پیشتاز است. وی برای رسیدن به کاخ سفید، به 270 رأی الکترال نیاز داشت.
در پی اعلام پیروزی جو بایدن، دونالد ترامپ در توئیتی به اخبار واکنش نشان داد و نوشت: «نتیجه انتخابات را شمارش آرای قانونی مشخص می کند، نه اخبار رسانه‌ها.»

بنفشه غلامی/ انتخابات ریاست جمهوری در امریکا در همه دوره‌ها مورد توجه رسانه‌های جهان بوده است. اما امسال این نگاه‌ها بسیار ویژه‌تر شده است.
این توجه ویژه معلول چند فاکتور بود که این دور از انتخابات امریکا را مورد توجه جهان می‌ساخت. نخست استقبال گسترده مردم امریکا از این انتخابات در دو قطب کاملاً مقابل هم بود. این انتخابات بیشترین مشارکت مردمی را در طول تاریخ 120 سال اخیر این کشور رقم زد. علاوه بر این شمار رأی دهندگان نیز بسیار قابل توجه بود. ترامپ که در انتخابات سال 2016 توانسته بود، 62 میلیون رأی به دست آورد، تا این مرحله از اعلام نتایج انتخابات 70 میلیون رأی کسب کرده است و جو بایدن نیز تا این مرحله با نزدیک به 75 میلیون رأی پیشتاز انتخابات است که در تاریخ انتخابات امریکا بی‌سابقه است. اما بجز اینها علت بزرگ دیگری وجود داشت که توجه رسانه‌های جهان را به خود معطوف می‌داشت: شخص «دونالد ترامپ». مردی که در سه سال و 10 ماه حضورش در کاخ سفید، بحران‌های زیادی را برای کشورهای مختلف جهان به بار آورده است، باعث توجه رسانه‌های جهانی شده که منتظر رفتن او از کاخ سفید هستند.
در نگاه به فعالیت چند روز گذشته رسانه‌های جهان می‌بینیم، آنها که در روز نخست توجه خاصی به جامعه دو قطبی امریکا داشتند، در یکی دو روز بعد به انتقاد از «ترامپ» پرداختند که برای کسب قدرت، حاضر است دست به هر کاری بزند تا کاخ سفید را برای خود حفظ کند. آنها دیروز نیز پیش از آن‌که نتایج رسمی انتخابات اعلام شود، به استقبال ریاست جمهوری «جو بایدن» رفتند. در بریتانیا، روزنامه «تایمز» حرکت بایدن به سوی کاخ سفید را لحظاتی تاریخی خواند و روزنامه «گاردین» هم با صراحت تصویری از بایدن را منتشر کرد و در کنار آن نوشت: «در آستانه» و در سوتیتری نوشت: «در حالی‌که شمارش آرا به سود بایدن است، او در مسیر حک نام خود به عنوان چهل و ششمین رئیس جمهوری امریکا است.» روزنامه‌های فرانسوی «فیگارو» و «لا تریبون» هم در واکنشی مشابه نوشتند: «بایدن در آستانه کاخ سفید». روزنامه «لیبراسیون» هم با انتشار تصویر دست یکی‌ از حامیان بایدن که پلاکارد نام او را در دست داشت، نوشت: «امید امریکا». در ژاپن هم روزنامه «تایمز ژاپن» در نگاهی تحلیلی به اتهامات تقلب که از سوی رئیس جمهوری امریکا مطرح شده، پرداخت و نوشت: «ترامپ به پروسه انتخابات کشورش حمله برده است.» روزنامه «نشنال پست» کانادا هم پیشاپیش «بایدن» را رئیس جمهوری بعدی امریکا معرفی کرد و با انتشار عکس بزرگی از او نوشت: «(ظاهراً احتمالاً و تقریباً قطعاً) رئیس جمهوری بعدی امریکا» در چین هم روزنامه «چاینا مورنینگ پست»، به دعواهای حقوقی که ترامپ به راه انداخته است، پرداخت.
اما نکته جالب توجه در بین رسانه‌های جهان، واکنش رسانه‌هایی بود که دولت‌هایشان متحد «ترامپ» هستند. روزنامه‌های اسرائیلی که آشکارا از در حمایت از او برآمدند. «اسرائیل هیوم» نوشت: همه از بایدن می‌گویند اما آرای ترامپ بیشتر است. «یدیعوت آحارونوت» هم ترامپیسم را قدرتمند دانست و نوشت: «نتیجه انتخابات می‌تواند امریکا را به جنگ داخلی بکشاند.»
اما بر خلاف رسانه‌های اسرائیل که آشکارا از «ترامپ» حمایت کردند، رسانه‌های عربی حوزه خلیج فارس، محتاط‌‌ تر ظاهر شدند. روزنامه «الجزیره» با چاپ عکسی از بایدن از اعتراض ترامپ به نتیجه آرا و در آستانه کاخ سفید بودن بایدن نوشت. «گالف نیوز» چاپ امارات هم نوشت: «بایدن روی مرز پیروزی است». «گالف تودی» چاپ بحرین نیز از پیشتازی بایدن در پنسیلوانیا و جورجیا دو ایالت کلیدی انتخابات امریکا خبر داد.

مهدی مطهرنیا
کارشناس مسائل بین الملل
ترامپ به عنوان یک پدیده در سال 2016 مطرح شد و توانست زمینه‌های بررسی دموکراسی امریکا و نگاه امریکا از منظر سیاسی، اجتماعی را شکل بخشد. اینکه بگوییم ترامپ یک مکتب فکری است که از آن به عنوان ترامپیسم یاد می‌شود، از منظر معیارهای آکادمیک از انطباق چندانی برخوردار نیست. اما از نظر ژورنالیسم اکنون ترامپیسم به عنوان یک مکتب و ترامپیست‌ها به عنوان پیروان ترامپ در امریکا، در آوردگاه انتخاباتی در سال 2020 به نمایش نه مبارزه دو حزب دموکرات و جمهوریخواه در تصاحب کرسی ریاست جمهوری که به مبارزه طرفداران ترامپ و مخالفان او برای ماندن در کاخ سفید و یا بازپس‌گیری آن تبدیل شده است.
این اهمیت انتخابات 2020 را در میان تمام انتخابات‌ موجود در ایالات متحده امریکا افزایش بخشیده است. این مبارزه بر سر کاخ سفید در یک وضعیت بحران قانون اساسی برای ششمین بار است که پیش می‌آید. ولی برای اولین بار است که در ایالات متحده امریکا ژنرال‌های هفت ستاره حزب جمهوریخواه و حتی دموکرات‌های دوآتشه در دادن رأی خود با دگردیسی روبه‌رو شدند. از یک سو ژنرال‌های هفت ستاره حزب جمهوریخواه و به عبارتی الیگارشی این حزب در رأی دادن و حمایت از ترامپ کوتاهی کرده است و از طرف دیگر دیده شده است که در ایالات متحده امریکا دموکرات‌هایی یافت شده‌اند که با وجود گرایش‌های دموکراتیک به ترامپ جمهوریخواه با جهت‌گیری‌های تند و رادیکال او روی آورده‌اند. این نشان‌دهنده آن است که در ایالات متحده امریکا لایه‌هایی از تغییر و تحول در هویت‌خواهی و هویت‌طلبی در حال برساختن است. تغییر و تحول در ایالات متحده امریکا دیر یا زود در دو حزب جمهوریخواه و دموکرات گزیرناپذیر خواهد بود.
همان گونه که زمانی حزب‌هایی به نام «توری» و «ویگ» این گونه بودند و تبدیل به احزابی مثل جمهوریخواه و دموکرات شدند. اکنون شاید شاهد آن باشیم که پوست‌اندازی حزب دموکرات و حزب جمهوریخواه در این مسیر چگونه صورت خواهد پذیرفت. به هر تقدیر انتخابات 2020 از این جهت که پدیده‌ای به نام ترامپ را تصریح یا رد می‌کند، از اهمیت برخوردار است. اما آنچه مسلم است، ترامپی که در سال 2016 بدون پشتوانه حزب جمهوریخواه قدرت را در دست گرفت و اکنون بدون حمایت حزب جمهوریخواه در حال جنگ برای باقی ماندن در کاخ سفید است، اثر خود را در تاریخ ایالات متحده امریکا به جا گذاشته است و حساب ویژه‌ای روی ترامپ در این زمینه در انتخابات 2020 باز شده است و همین فعل و انفعالات موجود در عرصه‌های گوناگون رسانه‌ای و سیاسی و موضعگیری‌های بین‌المللی نشان‌دهنده اثرات این پدیده است.

ریچارد هاس
دیپلمات سابق امریکا
مترجم: زهره صفاری / شاید تا پایان شمارش آرا نتوان بررسی بر نتایج داشت اما این انتخابات دست‌کم مسائلی را درباره قدرتمندترین کشور جهان ثابت کرد. مشارکت بالا در شرایط شیوع کرونا و اقدام درست قضات درباره آرای پستی بویژه در بخش‌های دموکراتیک، بی توجهی به پیروزی زودهنگام ترامپ و درخواست توقف شمارش آرا از سوی او، بعد مثبت این انتخابات و نشانه وجود دموکراسی قدرتمند این کشور بود اما دوقطبی عمیق مشهود در نتایج انتخابات یا به عبارتی شمار یکسان هواداران دو کاندیدا در تقسیم آرا بسیار نگران کننده است. اگر نتایج با همین روال تمام شود، دموکرات‌ها به کاخ سفید راه می‌یابند و با به دست آوردن مجلس نمایندگان و واگذاری سنا به جمهوریخواهان، دولت و نهاد قانونگذاری را به دو بخش دموکرات و جمهوریخواه تقسیم خواهند کرد.
از سوی دیگر ترامپ که با دریافت 5 میلیون رأی بیشتر نسبت به 2016، در صورت باخت (اگر بپذیرد) هم نتیجه مطلوبی به دست آورده و همچنان یک مهره قدرتمند باقی می‌ماند. بنابراین اگر خودش در سال 2024 کاندیدا نشود، در انتخاب نامزد بعدی جمهوریخواهان نقش بسزایی خواهد داشت. دوقطبی امریکا بسیار جدی شده است. به طوری که هر بخش تلویزیون خود، پادکست و شبکه رادیویی و سایت خود را دنبال می‌کند و این آموزه‌ها نسل به نسل منتقل می‌شود. این شرایط درست مانند شورای امنیت سازمان ملل قابل اصلاح نیست چراکه نفع و ضررهایی همراه دارد. دموکرات ها امیدوارند سیاست‌های ترامپ برچیده شود و جمهوریخواهان به دنبال نتایجی به سود او هستند که هیچ یک ممکن نیست. در واقع تنها نتیجه این انتخابات این است که ما با یک کشور و دو ملت روبه‌رو هستیم که باید در کنار هم زندگی کنند اما اینکه امکان این امر وجود داشته باشد را باید منتظر ماند و در آینده دید.
منبع: Project Syndicate

جان بولتون / مشاورامنیت ملی سابق ترامپ / مترجمان: مسعود میرزایی و بهجت عباسی

اظهاراتی به سبک و سیاق شوروی
بیانیه کتس که دقایقی بعد منتشر شد به آتش خشمی که تا آن موقع برافروخته شده بود دامن زد اما در مقایسه با آن چیزی که رسانه‌ها انجام داده بودند، بسیار ناچیز و جزئی بود. ما پس از تحقیقات زیاد درباره قرارداد معاضدت قضایی متقابل با روسیه متوجه شدیم دیدگاه اولیه ما درباره احتمال تحریف این قرارداد توسط پوتین درست بوده است. بررسی‌های ما نشان می‌داد پوتین هم درباره کاربرد این معاهده درباره بیل براودر و هم درباره چیزی که عاید تیم مولر می‌کرد، تحریف کرده است. اظهارات پوتین صرفاً تبلیغاتی و به سبک و سیاق شوروی بود. «نیک ایرز» رئیس دفتر مایک پنس تماس گرفت تا بگوید پنس می‌خواهد به نقل از ترامپ تأکید کند که «دو برابر قبل، به جامعه اطلاعاتی امریکا اطمینان دارد»؛ من گفتم این ایده خوبی است. به ترامپ گفتم پنس چنین قصدی دارد و او هم از آن حمایت کرد و در حقیقت خودش هم در راستای چنین تلاشی، توئیتی را منتشر کرد. طوفان انتقادهای رسانه‌ای همچنان ادامه داشت. بعد از کمی تفکر چهار نکته‌ای را که فکر می‌کردم ترامپ باید مورد توجه قرار دهد نوشتم: «1- همواره از جامعه اطلاعاتی حمایت کرده ام؛ 2- هرگز «تبانی با روسیه» در کار نبوده است؛ 3- دخالت روس‌ها (یا هر کشور دیگری) قابل قبول نیست؛ و 4- این اتفاق در سال 2018 رخ نخواهد افتاد.» این مطالب را تایپ کردم و به کلی، سندرز، سارا تینسلی (مدیر ارشد ارتباطات شورای امنیت ملی)، میلر، بیل شاین (مدیر اجرایی ارشد سابق فاکس نیوز)، دن اسکاوینو (مربی ترامپ در رسانه‌های اجتماعی) و به دیگران دادم و بعد (حوالی نیمه شب به وقت فنلاند) چرت کوتاهی زدم. ساعت 9 و 15 دقیقه شب به وقت واشنگتن هواپیمای ما در پایگاه اندروز در نزدیکی پایتخت فرود آمد.
روز بعد همه اعضای ارشد تیم اطلاع رسانی و ارتباطات کاخ سفید در اتاق بیضی به رایزنی با ترامپ پرداختند. ترامپ که همچنان از واکنش های منفی به اظهاراتش در تعجب بود، نسخه ای از ویدئوی کنفرانس مطبوعاتی را بازبینی کرد و به این نتیجه رسید که مرتکب اشتباه لپی شده است. او در یکی از جملاتش گفته بود «دلیلی نمی بینم که چنین باشد» معنی و مقصود این جمله این بود که «دلیلی نمی بینم که (دخالت در انتخابات) کار روسیه باشد» در حالی که ترامپ مدعی بود می خواسته بگوید دلیلی نمی بیند که کار روسیه نباشد. مشهور بود که ترامپ هرگز از حرفی که زده عقب نشینی نمی کند و در حقیقت  وقتی به چالش کشیده می شود به طور معمول در موضع دفاع و توجیه قرار می گیرد و از این رو رفتار او در پذیرش این اشتباهش یک تغییرناگهانی بود. البته تغییر در این جمله به تنهایی مشکلات مربوط به سایر بخش های اظهاراتش را در زمینه پذیرش مساوات اخلاقی دیدگاه پوتین با جامعه اطلاعاتی ما را حل نمی کرد. اما برای اصحاب رسانه هر گونه تصحیح اشتباه از سوی ترامپ یک پیشرفت محسوب می شد. استفن میلر پیش نویس اظهارات او را تهیه کرد و ترامپ در ساعات اولیه عصر آن را ایراد کرد.