امام صادق (ع): منافق به آنچه مؤمنان بواسطه آن خوشبخت مى‏ شوند، میلى ندارد، و خوشبخت سفارش به تقوا را مى‏ پذیرد هر چَند مخاطب موعظه، کس دیگرى باشد.
 مجموعه ی ورام ج2 ،ص146 - الکافى(ط-الاسلامیه) ج8 ، ص151، ح 132

ماه‌هاست می‌گویند سفر نروید، ماسک بزنید، فاصله را رعایت کنید ولی این امور با خواهش و تمنا انجام نمی‌شود. همین تعطیلی اخیر هم ثابت کرد باید محدودیت ایجاد کنیم و خوب شد که در چند روز اخیر محدودیت سفر اعمال کردند. در این حین باید راهکارهایی بیابیم تا هنرهای جمعی یا مکان‌هایی مانند آموزشگاه‌ها و دانشکده‌های هنری به فعالیت خود ادامه بدهند و کارشان بیش از این متوقف نشود؛ باید به طور جدی به معاش هنرمندان تئاتر فکر کرد. شاید در این زمینه تلویزیون با ساخت تله تئاتر بتواند تا حدودی کمک کند. اما در پاسخ این که در شرایط فعلی باید نگران نابودی تئاتر باشیم یا نه؟ باید بگویم که تئاتر هرگز نابود نمی‌شود.همچنانکه پیش از این هم با وجود سینما، تلویزیون، نمایش خانگی، شبکه‌های اجتماعی و فضای مجازی و... به حیات خود ادامه داده است.  
بخشی از گفته‌های این کارگردان تئاتر در ایسنا

داود کیانیان
نویسنده و پژوهشگر تئاتر
«دراماتراپی» یا همان «نمایش‌درمانی» در کشور ما آن‌چنان شناخته شده نیست و روی آن به صورتی که باید و شاید کار نشده و این در حالی‌ است که این وجه درمانی هنر نمایش در تمام دنیا بسیار مورد توجه است و بسیار جدی به آن پرداخته می‌شود. این تأسف وقتی خود را بیشتر نشان می‌دهد که می‌بینیم در کشور نیروها و استعدادهای بسیار خوبی چه در حوزه پژوهش و چه در حوزه نویسندگی و کارگردانی و... داریم که می‌توانند در صورت داشتن بسترهای مناسب برای فعالیت، قدم‌های خوبی در این راه بردارند اما متأسفانه همان‌طور که گفته شد، تعداد این فعالیت‌ها و قدم‌ها بسیار کم و کوتاه است. ما پژوهشگر در حوزه تئاتر کم نداریم اما نهادهای ذیربط آن‌چنان از این موضوع و نیروهای بالقوه‌ای که وجود دارند، برای بسط و پرورش نمایش درمانی حمایت نکرده‌ یا برایشان جدی نبوده است و طبیعتاً ما در این حوزه از کشورهای صاحب فکر و ایده و عمل، عقب هستیم. این نکته را در نظر بگیریم که در روزگاری که کرونا، علاوه بر آسیب رساندن به جسم انسان‌ها، روح‌ آنها را نیز به‌دلیل قرنطینه‌ها و دوری از اجتماعات و مکان‌های فرهنگی و... مورد تاراج قرار داده، اهمیت توجه به نمایش درمانی خود را بیش از پیش نشان می‌دهد و اتفاقاً در این دوران است که ما باید به فکر پژوهش باشیم و مدیران فرهنگی به پژوهشگران، پیشنهاد نگارش مقاله و مطلب بدهند و آنها را ترغیب و تشویق کنند که از نقش تئاتر در این روزگار بنویسند. شاید بسیاری بپرسند که امروزه که اکثر نمایش‌ها و سالن‌ها و مراکز فرهنگی تعطیل هستند چطور می‌شود به چنین چیزی فکر کرد. پاسخ آن‌چنان سخت نیست و ما امروز ابزارهای مختلفی برای این کار داریم. دقت کنیم که کرونا اگر چه بسیاری چیزها را از مردمان امروزی گرفته اما آنها را خلاق کرده و آورده‌هایی برای بشر امروزی داشته است. یکی‌ از این موارد نمایش‌های دیجیتال و استفاده از فضاهای ارتباط جمعی به‌صورت آنلاین است که می‌تواند به مدد بیاید و نویسندگان و پژوهشگران و کارگردان‌های تئاتر از این طریق، با مخاطب ارتباط برقرار کرده و برای آنها خوراک مناسبی فراهم کنند. با این‌حال، همان‌طور که در سطور بالا به آن اشاره شد انجام چنین کارهایی نیاز به حمیت و خواستی جدی دارد. کانون پرورش فکری و تالار هنر و چند جای دیگر به‌صورت جسته گریخته تئاترهایی را به‌صورت دیجیتالی و آنلاین منتشر کردند که می‌توانست با رفع کمبودها و چالش‌های پیرامونی‌اش، ادامه پیدا کند. علی‌الخصوص که این‌جا بحث را به سمت مقوله کودکان و نوجوان‌ها سوق می‌دهم که شاید در این روزگار بیشتر از هر گروه سنی دیگری نیازمند توجه هستند و اتفاقاً این نمایش است که می‌تواند نقش بسیار بسزایی در تلطیف و درمانگری آنها ایفا کند. این کاری‌ است که باید انجام شود. درمان از طریق هنر مقوله‌ای‌ است که اگر درست عملیاتی و اجرایی شود یقیناً می‌تواند در روزگاری که کرونا مردم را احاطه کرده بسیار ثمربخش باشد اما برای اتفاق افتادن هر کاری برنامه و بودجه‌ای لازم است و پیش از آن نیز باید بسترهای لازم ایجاد شود و نهادهای مرتبط با فرهنگ و هنر و تئاتر با پژوهشگر ارتباطی نزدیک داشته باشند و بعد از انجام مرحله تحقیق و نگارش مقاله‌های پژوهشی، دستاوردهای پژوهشگران وارد فاز عملیاتی شود و تا چنین اتفاقی نیفتد نمی‌توانیم بگوییم در این حوزه کاری انجام داده‌ایم.
پس اگر نیاز به درمان از طریق هنر را ضروری می‌دانیم باید برویم به سمت پژوهشگری و حمایت از آنها تا راه را درست طی کنیم و بسترهای لازم آن را فراهم کنیم. به‌عنوان مثال همین همایش «آموزش از طریق هنر» که در مدارس برنامه‌ریزی و اجرایی شده به خاطر نیازسنجی ای است که در مدارس صورت گرفته است و خود این همایش، مجموعه‌ای از پژوهش‌ها و پژوهشگران را دور هم جمع می‌کند و از دل آنها چندین و چند نقشه ‌راه استخراج می‌شود که بدون شک راهگشا خواهد بود و افق‌هایی روشن را ترسیم خواهد کرد؛ در بحث «نمایش درمانی» هم باید از همین روش استفاده کنیم تا بتوانیم نه فقط در شعار، بلکه در عمل به ذات درمانگری هنر برسیم و از این امکان متعالی برای چنین روزهای سختی استفاده کنیم.

نلی محجوب
فعال حوزه کتاب کودک و نوجوان
حتماً این جمله‌ها را به عناوین مختلف شنیده‌اید: «حافظه تاریخی ما ضعیف است!»؛ «باید از تاریخ عبرت گرفت.» یا «گذشته چراغ راه آینده است!» شما هم موافق این حرف‌ها هستید؟ خودتان چقدر تاریخ کشورمان را می‌شناسید؟ به کدام حوزه تاریخ علاقه دارید؟ تاریخ سیاسی، تاریخ اجتماعی، تاریخ فرهنگی و...؟ یا کدام دوره تاریخی برایتان جذابیت بیشتری دارد؛ تاریخ معاصر یا تاریخ کهن؟ اصلاً چرا هر کدام از این موضوع‌ها یا دوره‌ها برایتان اهمیت پیدا کرده و جذاب شده است؟
نوع زندگی آدم‌ها؟ جنگ‌ها و کشورگشایی‌ها؟ شکست‌ها و پیروزی‌ها؟ تأثیرات فرهنگی که هر دوره تاریخی بر مردم گذاشته است؟ هر کدام اینها می‌تواند دامنه‌ای از مطالعات تاریخی باشد که شما را به سمت خودش جذب کند. بیشتر ما چیزهایی که از تاریخ آموخته‌ایم همراه یکسری عدد و رقم و سال و اسم است. اسم پادشاهان و اشخاص مهم تاریخ و جنگ‌ها وغیره. اما اینکه به دنبال تاریخ برویم به عنوان لذت مطالعه و آن هم مطالعه راهگشا برای شناخت خودمان و تأثیراتی که دوران خاص تاریخی بر زندگی مردم آن دوره گذاشته و تاکنون تأثیرش بر ما به جا مانده کمتر اتفاق می‌افتد. تصویری که برخی از ما از کتاب‌های تاریخ داریم کتابی قطور یا داستان‌هایی از نوع پاورقی است. گاهی با تاریخ صرفاً به عنوان یک دایره‌المعارف برخورد می‌کنیم یا صرفاً برای انجام پروژه‌ای و تمام. معمولاً این نبود انگیزه هم بر‌می‌گردد به دوران مدرسه و زنگ تاریخ. اما اینجا نقش معلم تاریخی را که با این درس به عنوان یک هویت ملی برخورد می‌کند نباید نادیده گرفت. معلمی که می‌داند چطور و از کجا بگوید که برای بچه‌ها جذابیت ایجاد کند و باعث شود درس تاریخ برای آنها اهمیت پیدا کند. جدای از آن کتاب‌های خشک و نچسب. حالا علاوه بر کتاب‌های خشک تاریخ در مدرسه، آفت دیگری هم تاریخ را دستخوش مصیبت کرده، فضای مجازی با مطالبی جعلی و غلط. ماجراهایی تحریف شده که می‌تواند ما را به اشتباه بیندازد. تاریخ ما هویت ماست؛ پس آگاهی از تاریخ می‌تواند در تصمیمات ما نقش داشته باشد. با درک درست تاریخ و آشنایی درست با اتفاقات هر دوره شاید بتوانیم تکه گمشده پازل را حدس بزنیم و آن وقت تحلیل درست‌تری از اتفاقات پیرامون داشته باشیم. پس وظیفه ما به عنوان کسی که با بچه‌ها سر و کار دارد این است که بدانیم چطور و چگونه به کودکان و نوجوانان در این زمینه آگاهی بدهیم. هر چند تاریخ موضوعی تخصصی است اما قرار نیست مثل یک درس تخصصی با آن برخورد بشود. با توجه به علاقه بچه‌ها می‌شود در آنها ایجاد انگیزه کرد اما لازم است خودمان از مراجع معتبر کمی آگاهی کسب کنیم تا بتوانیم به گفت‌و‌گو با بچه‌ها بپردازیم. ممکن است بچه‌ها به داستان علاقه داشته باشند پس قدم اول از کتاب‌های داستانی شروع می‌کنیم؛ اخیراً مجموعه «دروازه مردگان» نوشته «حمیدرضا شاه‌آبادی» منتشر شده که داستانی است در فضای قاجار و با کودکان محروم و فضایی که تجربه می‌کردند. یک فضای کاملاً داستانی و تاریخی و البته در ژانر وحشت. این کتاب نشان نقره لاک‌پشت پرنده را دریافت کرده و کتاب برگزیده سی و هفتمین دوره کتاب سال شده است. این نویسنده قبلاً هم کتاب «لالایی برای دختر مرده» را با توجه به ماجرای دختران قوچان منتشر کرده که این کتاب هم می‌تواند به بچه‌ها شناختی داستانی به موضوع بدهد. اما کتاب‌های دیگری هم هستند که می‌توانند بچه‌ها را با فضای تاریخ آشنا کنند مانند «ایران چگونه ایران شد؟»، «این نقشه بزرگ چگونه کوچک شد؟»، «ایران در آستانه تغییر...» به قلم علی‌اصغر سیدآبادی.
در کنار این کتاب‌ها که از فضای خشک دایره‌المعارف فاصله گرفته و می‌توانند تاریخ را برای بچه‌ها جذاب کنند؛ کتاب‌های دایره‌المعارف تاریخ که مربوط به دوره‌های مختلف تاریخ است، فرهنگنامه ادبیات کودک و تاریخ ادبیات کودک هم می‌توانند منابع مناسبی باشند. اما خود ما هم اگر گاهی تاریخ بخوانیم و حافظه‌مان را تقویت کنیم، قطعاً درک بهتری از ماجراهای پیرامون خواهیم داشت. مطالعه تاریخ گاهی به عنوان قرص تقویت حافظه عمل می‌کند.

جدیدترین شماره‌‌ «ماهنامه‌‌ نمایش» ویژه‌‌ مهر ماه ۹۹ با نگاه ویژه‌ به مطبوعات کاغذی و دیجیتالی منتشر شد. نگاه ویژه‌‌ این شماره از مجله‌‌ نمایش مطبوعات کاغذی و دیجیتالی با مطالبی همچون «تئاتر نوشداروی عصر اطلاعات است» نوشته یدالله آقاعباسی، «یک مطالعه در هنر دیجیتال» نوشته سعیدتشکری، «کاغذهایی که با ما حرف می‌زنند» نوشته غلامحسین دولت‌آبادی، «از جوهر چاپ به جوهر الکترونیکی» نوشته آراز بارسقیان، «نگاهی به وضعیت نشریات تئاتری ایران در دنیای دیجیتال» (نشریاتی که ترجیح می‌دهند چاپ نشوند) نوشته سیدجواد روشن، «تئاتر و نشریاتش» نوشته احسان زیورعالم، «یادداشت‌برداری روزانه کاغذی در مقابل دیجیتال: کدام‌یک شیوه بهتری است؟» نوشته هانا بریمی و ترجمه مجید کیانیان، «مطبوعات دیجیتال، نسخه‌های کاغذی را از میدان به در کرده» نوشته کاترین کوین، «مطبوعات کاغذی یا نسخه‌های آنلاین؟» نوشته هولی نلمز با ترجمه نسیبه جمشیدی‌شاهرودی و گفت‌و‌گو با مجید رضائیان با عنوان «تکنولوژی» حریف «خرد و هنر» نخواهد شد و گفت‌و‌گو با اسدالله غلامعلی با عنوان «مجاز، هرگز واقعیت نیست» منتشر شده است.همچنین مخاطبان می‌توانند نقد و تحلیل نمایشنامه «نقد نمایشنامه مالی سوینی» با عنوان از روی حقیقتی نه از روی مجاز نوشته آزاده فخری و مقاله گفتاری پیرامون «ادبیات داستانی جنایی- پلیسی...» نوشته داوود دانشور و «آشنایی با نمایش خلاق و پیشگامان آن» تألیف و ترجمه پریسا مهجور را به همراه گفت‌وگو با فیلیپ ژانتی با عنوان «بررسی امر مضاعف در تئاتر عروسکی از منظر فیلیپ ژانتی» را نیز در این شماره بخوانند. شماره 253 ماهنامـــــــه‌‌ نمایش ویژه‌ مهر ماه 1399 با سردبیری نصرالله قادری در 116 صفحه و با بهای پانزده‌ هزار تومان برای عموم علاقه‌منــــدان حوزه‌ تئا‌تر در دســــــــترس است.

28 مهر
در روز دویست و چهاردهم از سال از چهره‌هایی یاد می‌کنیم که بعضی از آنها را به‌خوبی می‌شناسید و بعضی دیگر چندان برایتان آشنا نیستند و این فرصت خوبی است برای مرور و آشنایی بیشتر.
تولدها
حسین محب اهری: بازیگر تئاتر و تلویزیون سال 1330 در چنین روزی به دنیا آمد. حسین محب اهری از سال 1350 کارش را با بازیگری و عکاسی تئاتر آغاز کرد و در نمایش‌هایی مانند «آدم آدم است»، «امیر و وزیر» و «ساعت ششم» حضور داشت. از سال 1361 با بازی در مجموعه «محله برو بیا» وارد تلویزیون شد و پس از آن او را در سریال‌هایی مانند «سربداران» و «بوعلی سینا» و تله تئاترهایی مانند «باجناق‌ها» و «ماه پنهان است» دیدیم. یکی از مهم‌ترین دلایل شهرت محب اهری حضور در برنامه‌های مخصوص کودک و نوجوان مانند «محله بهداشت»، «شاگرد اولی‌ها»، «ق مثل قلقلک» و «چاق و لاغر» بود. محب اهری در سینما هم فعال بود و فیلم‌های «رابطه»، «خارج از محدوده»، «سفر جادویی»، «سیرک بزرگ»، «جیب برها به بهشت نمی‌روند»، «همسر» و «وقتی همه خوابیم» را با بازی او دیدیم. او سال 1397 درگذشت.
 اکبر محمدی: نوازنده کلارینت سال 1330 متولد شد. اکبر محمدی پس از آغاز تحصیل در هنرستان موسیقی ساز کلارینت را از غلامحسین غریب آموخت و دوره تکمیلی آموزش این ساز را هم با حضور نوازنده اول ارکستر ورشو گذراند. برای تکمیل تحصیلاتش در این زمینه راهی فرانسه و آلمان و اتریش شد و پس از بازگشت به ایران همکاری اش را با ارکستر سمفونیک تهران آغاز کرد. او در بسیاری از سمفونی‌ها، آثار و آلبوم‌های ماندگار مانند آلبوم سریال «امام علی(ع)»، «سوته دلان»، «سمفونی فلک الافلاک»، «گل به دامن»، «دلاویزترین»، «موسم گل»، «در گلستانه» و «ماه غریبستان» به‌عنوان نوازنده حضور داشته است.
   حمیدرضا افشار مترجم و کارگردان، شهاب رمضان خواننده پاپ، بلا لوگوسی بازیگر مجارستانی، سعید شریفی داستان نویس، سروش محبوب یگانه شاعر و فیلیپ پولمن نویسنده انگلیسی هم متولد امروز هستند.
درگذشت‌ها
غلامرسول دینارزهی: خواننده و نوازنده موسیقی سیستان و بلوچستان سال 1390 در چنین روزی درگذشت. غلامرسول دینارزهی متولد سال 1322 بود و از جوانی کارش را به‌عنوان خواننده و نوازنده آغاز کرد. از سال 1349 تا 1355 در رادیو و تلویزیون کویته و کراچه به‌عنوان آهنگساز سرودهای بلوچی فعالیت می‌کرد و پس از بازگشت به ایران و از سال 1358 در صدا و سیمای مرکز سیستان و بلوچستان فعالیتش را آغاز کرد. او برای بیش از 100 سروده محلی آهنگسازی کرد که سرود «کشور ایران» که در دوران جنگ تحمیلی ساخته و اجرا شد از مشهورترین آنهاست.
اسماعیل ارحام صدر: هنرمند تئاتر اصفهان سال 1392 درگذشت. اسماعیل ارحام صدر متولد 1307 بود و کارش را در دهه 30 به‌عنوان طراح صحنه در تئاتر اصفهان آغاز کرد. پس از مهاجرت به تهران با پیوستن به گروه تئاتر «هنر ملی» با هنرمندانی مانند عباس جوانمرد و علی نصیریان همکاری کرد و «پهلوان اکبر نمی‌میرد»، «مرده خورها؛ افعی طلایی»، «آی با کلاه‌ آی بی‌کلاه»، «مردی که زنده بود و خود نمی‌دانست» و «غیاث خشت مال» از نمایش‌هایی است که ارحام صدر در آنها حضور داشت. سال 1385 و در جشن طراحان صحنه و چهره پردازان خانه تئاتر از او به‌دلیل طراحی صحنه نمایش‌های دهه‌های 20 تا 60 تجلیل شد.
لو شون: نویسنده مشهور چینی و از بنیانگذاران ادبیات معاصر چین سال 1936 درگذشت. لو شون متولد سال 1881 بود و اولین مجموعه داستانش سال 1922 با نام «تماس با اسلحه» منتشر شد و پس از آن «خاطرات مرد دیوانه»، «دارو»، «فردا»، «حادثه»، «طوفان در فنجان چای» و «قصه‌های قدیمی» را نوشت و منتشر کرد. او در دهه 30 میلادی نماینده نویسندگان چپ چینی بود و مائو هم آثار او را تحسین می‌کرد هرچند که لو شون هیچ وقت عضو حزب کمونیست نشد. آثار او بارها به زبان‌های دیگر ترجمه شده و مجموعه «برگزیده داستان‌های لو شون» در جهان مشهور است.
جاناتان سوییفت: طنزنویس و شاعر ایرلندی سال 1745 درگذشت. جاناتان سوییفت متولد 1667 بود و با نوشتن قصه «جنگ کتاب ها» در سال 1704 کارش را به‌عنوان نویسنده به‌صورت جدی آغاز کرد. او در جنگ‌های استقلال ایرلند حضور داشت و پس از آن به انگلستان رفت و فعالیت‌های سیاسی اش را آغاز کرد. در بازگشت به ایرلند شروع به نوشتن کتاب مشهورش یعنی «سفرهای گالیور» کرد که با نام اصلی «سفر به چندین کشور دورافتاده دنیا» در سال 1726 منتشر شد. کتاب همان زمان هم بسیار مشهور شد و گفته می‌شود همه مردم آن را می‌خواندند. سوییفت کتاب‌های دیگری مانند «قصه لاوک» و «پیشنهاد مؤدبانه» را هم نوشت اما همچنان نامش به‌عنوان نویسنده «سفرهای گالیور» مطرح می‌شود.

نقاشی دیواری خیابان ناتینگهام انگلستان که بسیار معروف شده اثر بنکسی هنرمند مشهور و مرموز است. در حالی که در این مدت تعداد زیادی از مردم به این خیابان می آیند تا با این نقاشی عکس بگیرند و خیلی ها هم قصد داشته اند آن را تخریب کنند، بنکسی تصویری از آن در اینستاگرام منتشر و ثابت کرد که این نقاشی اثر هنری اوست. شورای شهر ناتینگهام برای محافظت از این نقاشی یک پوشش پلاستیکی موقت روی کار گذاشته تا تخریب نشود.

یگانه خدامی

#انسولین_نیست

‌با نایاب و کمیاب شدن داروی انسولین بسیاری از بیماران دیابتی با هشتگ انسولین نیست تلاش می‌کنن توجه مردم و مسئولان را به این مسأله جلب کنند. آنها از خطراتی که تهدیدشان می‌کند و اضطرابی که این روزها برای تهیه دارو تحمل می‌کنند می‌نویسند: «انسولین برای بیماران دیابتی مثل اکسیژنه. صداشون باشیم...»، «‏انسولین قلمی نایاب شده! یه دیابتی نوع یک بدون این انسولینا میره تو کما و یه قدمی مرگ.چرا هیچ کس عین خیالش نیست؟»، «‏خیلی تلخه وقتی می بینی یک پدر هشتگ میزنه ‎#انسولین_نیست»، «‏انسولین پیدا
نمی کنیم می دونید یعنی چی؟ یعنی قندمون باز سر به فلک میذاره. یعنی دیگه هر لقمه غذایی که میخوری ذره ذرش کوفتت بشه چون بعدش قندت میره بالا. یعنی باز استرس نارسایی کلیوی. یعنی گشنه باشی ولی نتونی چیزی بخوری»، «‏من دیابت نوع دو دارم. یه آمپول فرنگی بسیار گرونی مصرف می‌کردم علاوه بر قرصای عادی قند. این آمپولا پیدا نمیشه و قندم بشدت دچار افزایش شده. وای به حال بیمارایی که دیابت نوع یک دارند. من نمی‌دونم مقصرش کیه و کجاست ولی انسولین برای بیمار دیابتی مثل هواست.»، «‏ترسناک‌ترین جمله ۲کلمه‌ای واقعی: ‎انسولین نیست»، «‏من ۱۶ ساله دیابت نوع یک دارم که با قرص نمیشه کنترلش کرد. بیماری من خودایمنی هست و وابسته به انسولین. من یه دختر ۲۵ساله با هزار و یک جور امید و آرزوم. من بدون انسولین حداکثر دو، سه روز زنده‌ام. انسولین نیست و این یعنی حکم تیر و مرگ برای من و امثال من»، «‌‎انسولین نیست و خیلی داروهای دیگه کمیاب شده‌اند... مسئول این فاجعه هر کس هست، خوب می‌داند که نایاب‌شدن دارو بی‌رحمانه‌ترین بازی با جان انسان‌هاست.»، «‌‎انسولین نیست، حتی وارفارین هم نیست، اما تف به شرف آن کس که از تحریم حمایت می‌کند و نمی‌بیند که مردمان ایران اولین قربانی تحریم‌ها هستند که حتی تهیه داروهای اولیه‌شان هم به سبب تحریم دچار مشکل شده است. ‎روایت تحریم روایت بی‌شرفی دنیاست.»، «‏درد اونجاست که یه دیابتی نوع یک خودش خوب میدونه که بدون انسولین می‌میره. تصورشم دردناکه، این حجم از استرس و فشار»، «‌‏دردِ مبتلا شدن به دیابت، دردِ بچه‌ای که نه میتونه ورزش کنه نه میتونه با لذت حتی یه شکلات بخوره. دردِ هزینه‌های سرسام آور دارو و انسولین و نوار چک قند. حالا به درداشون نبودِ انسولین و نوار چک قندم اضافه کنید!»، «‌‏نگران داییم هستم، چند ساله انسولین می‌زنه و یه بار تموم شده بود حالش بد شد بستری شد.»، «‌‏قلبم به درد میاد وقتی مجبورم به بیمار، به پدرش، به مادرش، به بچه اش بگم ‎انسولین نیست»، «‏راه افتادن تو شهر و سر زدن به داروخونه‌ها با استرس، زنگ زدن و رو انداختن به فامیل و آشنا، خواهش از داروساز و نسخه خون، شرمندگی چشم‌های بیمار وقتی خانواده‌اش می بینه، تازه وقتی با هر قیمتی بالاخره پیداش می کنی و با خودت میگی اینا تموم بشه برای دفعه بعد چیکار کنم؟»، «‏نگید انسولین ایرانی داره توزیع میشه.تنظیم دوز ‎انسولین در دیابتی‌ها زمان میبره و اگر قند خون با انسولین ایرانی تنظیم می شد، ‎نوورپید و ‎لانتوس تجویز
نمی شد.»، «جان بیماران دیابتی در خطره. ‏به‌طور واضح و شفاف باید توضیح بدین چرا بیمار دیابتی که خودش درگیر عارضه‌های مختلف بیماریشه باید دغدغه تهیه انسولین داشته باشه؟چرا و به چه دلیلی انسولین نایاب شده؟»

هوای آلوده

تداوم آلودگی هوا در شهرهای بزرگ کشور و بخصوص تهران باعث شد مثل هرسال بحث درباره این مسأله در شبکه‌های اجتماعی آغاز شود. محسن هاشمی رفسنجانی، رئیس شورای شهر تهران در توئیترش از لزوم تعطیلی تهران برای مقابله با کرونا و آلودگی هوا و اینکه آلودگی هوا شرایط کرونا را بدتر می‌کند نوشت. بسیاری از کاربران هم به همزمانی کرونا و آلودگی هوا پرداختند: «‏فروردین تصور می‌کردیم اردیبهشت-خرداد بدترین ماهه و بعدش تموم می‌شه. حالا 9- 8 ماه از شروعِ نکبتِ ویروس چینی گذشته و اوضاع فقط داره بدتر می‌شه.آلودگی هوا هم اضافه شده و آقای حناچی داره تجربیات رو به اروپا انتقال می‌ده. ما هم نشستیم به تماشای غمِ دیگران، تا نوبت خودمون شه.»، «‏خوبیش اینه که نه تنها
مشکل ها کم نمی‌شن بلکه اضافه هم می‌شن، الان آلودگی هوا کم بود که خدا رو شکر اومد دور‌ هم باشیم»، «‏اکنون ‎هوای تهران غالباً «ناسالم برای گروه‌های حساس» و بویژه در جنوب آن «ناسالم» برای عموم است. آلودگی هوا نرخ ابتلا و مرگ‌و‌میر ‎کرونا را بالا می‌برد.»، «‏کوتاه کردن مسیر رفت‌وآمد سهم بسزایی در کاهش آلودگی هوا ایفا می‌کند. دوچرخه‌سواری کنید تا در هزینه بنزین، کرایه و همین‌طور وقت خود صرفه‌جویی کرده باشید»، «فکر کن تهران شده مرکز کرونا و تقریباً از هر خانواده دو، سه نفر گرفتن و چند نفر هم فوتی داشتن و در نتیجه نمیشه بیرون رفت، بیرون هم بخوای بری برای کاری، آلودگی هوا زیاد شده. به بیمارای قلبی ریوی مستقیم بگن بمیر دیگه لامصب منطقی‌تره.»، «‏چه معجونی شده ترکیب کرونا و آلودگی هوا»، «‏فکر کنم تمام عوامل بیولوژیک (‎ویروس) و شیمیایی(‎آلودگی هوا) همه باهم حمله کردن.»، «‏اگر زور کرونا هم نرسد، آلودگی هوا تهران را تعطیل می‌کند.»، «‏از یه طرف کرونا، اون طرف آلودگی هوا، این طرف بدبختی و مشکلات اقتصادی. چه جوری زنده‌ایم ما؟»، «‌‎آلودگی هوا و ‎کرونا تهران را تبدیل به شهر ارواح خواهد کرد»، «‏دیگه واقعاً مسخره است که آلودگی هوا توی مهر شروع بشه.»